Chocolates

Life is like a box of chocolates
You never know what you’re gonna get

Auteur: Miss Cindy

  • Bibberende knieën

    Bibberende knieën. Ik schreef deze column 6 nachtjes voordat ik voor de eerste keer geopereerd ging worden aan mijn borstbeen, jullie gaan dus even mee terug in de tijd naar 1 september 2023.

    Voor jullie woorden om te lezen en voor mij een mega reusachtige donderwolk die boven mijn hoofd hangt en mij bibberende knieën en een misselijk makend wee gevoel in mijn buik geeft.

    Al maanden sta ik op de wachtlijst en is alles oké en prima omdat het nog zo lekker ver weg is. Minimaal zo’n 6 maanden hadden ze gezegd want mensen komen van alle buurlanden om ons heen naar deze ene arts in dit ziekenhuis voor deze operatie. Er is namelijk in heel Europa maar 1 arts die deze operatie uitvoert.

    Dan komt dat bericht

    Dan in eens .. dan krijg je bericht dat je aan de beurt bent. Blijdschap en angst mengen zich samen. Gek he dat je dan door een datum in eens overspoeld kan raken door alle soorten emotie die je maar kent of misschien niet kent.

    Ik heb een zeldzame ziekte die extreme pijnen veroorzaakt en de artsen niet weten wat ze er mee of tegen kunnen doen. Ruim een jaar lang elke 12 weken een injectie in mijn borstbeen met Lidocaïne en Corticosteroïden hebben de pijn lichter gemaakt. Zo wilde ik vorig voorjaar niet meer leven vanwege 24/7 elke dag pijn levels 7-10 op een schaal van 0 tot 10.

    Het voortraject van injecties

    Deze afschuwelijke injecties zorgden er in elk geval voor dat mijn dagen weer dragelijker werden en ik weer het een en ander kon gaan doen. Ik ben een bezig bijtje en zit niet graag stil. Overdag ben ik dan ook 2-3 dagen in de week met mijn salon in de weer waar ik ook echt heel blij en gelukkig van word.

    Wat niemand buiten mijn inner cirkel weet en wat iedereen op “fakebook” dan ook niet leest en ziet zijn de avonden. De avonden waarbij ik met extra pijn medicatie op de bank lig met mijn hoofd op mijn man zijn buik. In elkaar gedoken van de pijn en geen energie of puf om iets te gaan doen. Ademhalen doet zelfs zeer en elke beweging voel ik.

    Helaas hebben de injecties bij mij niet het gehoopte resultaat en hebben wij begin dit jaar contact op genomen met de enige arts in heel Europa die opereert, iets wat ik eigenlijk hoopte te voorkomen is toch waar we voor gaan. Deze arts zal het onderste stukje van mijn borstbeen wegzagen en alleen al bij het idee beginnen die knieën weer te bibberen en komt dat gevoel weer omhoog.

    Hoe je ergens tegen opziet en naar uit kijkt

    Ik zie er vreselijk tegen op maar gek genoeg kijk ik er ook naar uit. Althans naar de periode zo twee of drie weken na de operatie, als het voorbij is.

    We zijn gewaarschuwd dat de eerste 2-3 weken helse pijn zal geven omdat zowel je buikvlies los gemaakt moet worden en er allerlei spieren en zenuwen opzij gelegd- verschoven moeten worden.

    Ik kijk uit naar de periode als de pijn van de operatie weg is en hopelijk kan ik na de 6 weken herstel tijd mijn leven weer normaal leiden in plaats van lijden.

    In het vooruitzicht om weer te kunnen paardrijden, weer een avond te kunnen dansen, zingen lachen en springen. Naar een periode waarin ik weer kan sporten en weer volop met alles mee kan doen zonder rekening te houden met 1-2 dagen herstel na kleine inspanning. Naar een leven zonder 24 uur per dag helse pijn. Hoe fijn zou dat zijn.

    Zo heeft elk huisje zijn kruisje en laat je niet misleiden dat het bij een ander altijd rozengeur en maneschijn is.

    UPDATE:
    We zijn nu 1.5 jaar na deze operatie. De pijn was gezakt tot een 2-3 level maar helaas met een maand of 8 begon hij weer te stijgen waardoor er een borstverkleiningsoperatie ingepland werd voor sept. 2024. Dit zodat ik zo min mogelijk een BH hoef te dragen. De onderste rand van (elke) bh geeft druk op de ribben en dat triggert de pijn, echter waren mijn borsten te zwaar om zonder bh te gaan.

    Ook nu een half jaar na de borstverkleining gaat de pijn weer omhoog en zitten we weer in de wachtkamer van dr. Brussel, de chirurg.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Het leven lacht en huilt

    Het leven lacht en huilt. Hoe bizar kan het leven soms lopen. Zo ben je gelukkig, je bent getrouwd, gezonde kinderen en klein kinderen en het volgende moment overkomt je iets of word je ziek. Elk huisje heeft zijn kruisje toch?

    4 jaar geleden werd ik “ziek”, ik kreeg steeds een rare pijn in mijn borstkas en buik. Zoals het “hoort” is het dan een kwestie van niet piepen en doorgaan, gaat wel weer over voordat je een jongetje wordt. Was het een van je kinderen geweest dan had je direct bij de huisarts gezeten maar nee, niet voor jezelf. Ik wilde geen “zeurpiet” zijn en vooral niet te snel bij de huisarts aankloppen want stel je eens voor dat het iets stompzinnigs is.. toch?

    Met de maanden werd de pijn erger en ging van level 2-4 op een schaal van 0 tot 10 naar een level 7-10 en dat 24 uur per dag, dag in dag uit. Dit was niet meer te overzien en niet meer te behappen.

    Je leven komt tot stilstand want negeren en functioneren lukt niet meer. De artsen weten het niet zo goed en ik kreeg het ene onderzoek na de andere. Niemand die zich kan voorstellen hoe het voelt en wat je voelt en ook voor het thuisfront was dit heel frustrerend. Ze zien dat ik pijn hebt maar kunnen niets, ik probeerde zo gezellig en leuk mogelijk als maar kon, te doen want iemand tot last zijn is een no-go

    De hel waarin je terecht komt als gezin

    Tot die ene nacht 3 jaar geleden deze maand .. De nacht waarop ik in bed tegen mijn man aan lig. In een foetus houding om de pijn een beetje op te vangen en hij zijn armen om mij heen heeft. “Lieverd” zeg ik tegen hem, “Ik wil niet dood maar zo.. zo wil ik niet leven, ik wil een gesprek in het ziekenhuis om te praten over euthanasie”.

    We hebben beiden die nacht verschrikkelijk gehuild en hij heeft mij zo goed als het kon stevig vastgehouden.

    De artsen in het ziekenhuis zijn zich net als mijn echtgenoot kapot geschrokken en er werden 3 trajecten uitgezet om te achterhalen wat mij mankeerde en zo goed als maar kon de pijnen te onderdrukken.

    De medicatie die ik van de pijnpoli kreeg hebben ongelooflijk veel hilarische momenten opgeleverd naast het verdriet. Ik heb een paar maanden geleefd in een wereld tussen de werkelijkheid en die van Peter Pan Neverland.

    Toeval bestaat niet!

    Toeval bestaat niet roepen wij altijd. Als laatste optie stond een kijkoperatie ingepland. Daar lig ik met mijn ok jasje aan op de tafel en de arts die mij zou opereren was weggeroepen. De vervangende arts krijgt van mij nog een keer een uitleg van mijn pijn en de plek. Wat blijkt, hij heeft in heel zijn carrière 1 patiënt gehad met soort gelijke klachten. Een zeldzame ziekte met helaas geen genezing maar wel iets beter gerichte pijnbestrijding. De week erna konden ze de diagnose stellen.

    Mijn leven lacht inmiddels weer maar het is soms lastig met deze ziekte om te gaan. De pijnlevels zijn nog steeds hoog, de vooruitzichten niet zo gunstig. 
    Voor de buitenwereld ben ik nog steeds die lachebek, die spring in het veld en bezige bijtje maar wat men niet ziet is dat mijn leven ’s avonds vaak huilt.

    Ik ben dankbaar voor de kracht die ik had om mijn “niet meer willen leven” wens te hebben uitgesproken want dat is de reden waarom ik er nu nog ben en toch kan lachen.

    Oordeel niet te snel over anderen want het leven lacht en huilt. Je weet niet welk drama er achter hun voordeur schuilt


    Update: In mijn volgende column vertel ik meer over het proces na de diagnose .. Het is weer heel actueel op dit moment omdat de pijn weer terugkomt en ik weer in de vooravond van een nieuwe operatie sta.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Kinderachtig gedrag

    Kinderachtig gedrag. Kinderen zijn superleuk en zorgen er ook voor dat je jezelf soms heerlijk kinderachtig kunt gedragen.

    Mijn oudste twee zijn 4 handen op 1 buik en het is dat ik weet dat er 1,5 jaar ongeveer tussen zit want de meeste mensen denken dat ze een tweeling zijn. Broer en zus met dezelfde hobby’s en dezelfde vriendengroep. De grote herrieschoppers en puinhoopmakers binnen ons gezin. De jongste is bijna 4 jaar jonger dan de middelste en een compleet ander kind. De zogeheten computernerd, die hoor je niet en zie je niet behalve als de wifi in huis uitvalt.

    Terug naar de oudste twee. Deze twee zijn uniek samen, voelen elkaar aan, delen elkaars geheimen en haalden samen kattenkwaad uit. Ivanna mijn oudste was vaak het brein van alle rottigheid en Sylvan (de middelste) voerde het dan blind uit.

    Zo belde de buurvrouw bij ons aan om te vertellen dat de kinderen poep door de brievenbus hadden gegooid. Heel pedagogisch moesten ze van ons met een emmertje sop naar de buurvrouw om schoon te gaan maken. Huilend op pad want dit was toch wel iets engs komen ze bij de buurvrouw aangelopen en die ziet die twee betraande smoeltjes .. smelt en zegt “ahh ik maak het wel schoon hoor, willen jullie een lolly?” En weg is dan je pedagogische opvoeding. Daar sta je dan als ouders met je goede gedrag.

    Dat samenwerken en onder 1 hoedje spelen dat kunnen zij wel maar dat kunnen wij ook.

    Zou houden wij er ook wel van om ze een beetje in de maling te nemen.

    Mijn echtgenoot heeft het heel lang kunnen volhouden dat hij Beyonce of ook wel “Be” van vroeger met knikkeren kent. Hebben wij jarenlang steeds weer die mop kunnen vertellen over “waarom loopt een kraai en hupt een mus” omdat ze toch de clue vergaten.

    Maar de grootste hilariteit was wel het verhaal van de onzichtbaarheidsspray.

    Daar zit je dan op de bank met zijn tweetjes, twee volwassen mensen en ons een beetje te vervelen. Wat ga je dan doen? Juist, de kinderen plagen. De oudste was met een vriendinnetje een horrorfilm boven aan het kijken en de middelste was bij zijn beste vriendin thuis. Beide kinderen hebben wij een berichtje gestuurd of ze naar buiten wilden kijken. Thuis hoor je dan boven de voetstappen en roetsj het gordijn open, het was donker buiten. Je kunt exact jezelf inbeelden wat Sylvan bij zijn vriendin gebeurde, ook daar naar het raam en naar buiten kijken.
    “Ik zie niets” is het antwoord van beiden. “Oh schrijf ik, kijk eens goed, ik zie jou wel. Je staat voor het raam, kijk dan ik zwaai naar je”
    Nee hoor zeggen ze allebei, ik zie niets.
    “Nou kijk eens goed, naast de lantaarnpaal, ik zie dat jij bijna met je gezicht tegen het raam zit”. , Ivanna horen we boven ook beetje gillen en giechelen met haar vriendin maar beiden zien niets. De kinderen vinden het creepy.

    En wij? Wij liggen ondertussen helemaal in een deuk op de bank en typen uiteindelijk “Dan werkt die onzichtbaarheidsspray goed”
    Oh wat voelen wij ons op zulke momenten heerlijk kinderachtig.

    En ja, ik ben zo’n loeder van een moeder die haar kinderen af en toe flink in de maling neemt 😉

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Just a Thought

    Just a thought: Af en toe kom je quotes tegen op Social Media waarvan je direct denkt YES. Zo ook deze die ik vandaag met jullie wil delen.

    “Verwar mijn houding niet met persoonlijkheid… Mijn persoonlijkheid is wie ik ben en mijn houding hangt af van hoe jij bent”…

    Briljant want deze 2 zinnen zijn zo verschrikkelijk waar!

    Wij mensen zijn zo enorm goed in oordelen over anderen, wat anderen doen, dragen, zeggen en hoe ze kijken of wat ze “uitstralen” en als klap op de vuurpijl hebben we niet alleen ons oordeel klaar maar ook het label er al opgeplakt en alles al voor de ander ingevuld en in een laadje gestopt.

    Begrijp mij niet verkeerd, ook ik maak mij hier schuldig aan hoor.

    Ik probeer mij echter er wel bewust van te zijn en als ik merk dat ik oordeel dan probeer ik mij ook te realiseren dat ik niet zo moet denken en het los moet laten. Met een open mind en vooral een open vizier.

    Gelukkig heb ik een partner die mij erop wijst als ik bijvoorbeeld in de fik vlieg om iets. Hij probeert dan altijd eventuele beweegreden van waarom iemand iets zegt/doet te laten zien en laat mij dus inzien dat ik in de fik vlieg gebaseerd op het oordeel dat IK heb over iets, iemand en wat & waarom een ander dit doet.

    Uiteraard doe ik dit ook andersom naar hem toe (ik sta alleen wat sneller in de fik dan hij, ik ben iets heethoofdiger ;-))

    Ik denk tegenwoordig steeds meer dat “als iedereen nu eens iets vaker stilt staat bij het idee dat jij een oordeel/mening velt gebaseerd op de kennis/wetenschap en manier van denken die jij hebt en de ander misschien gebaseerd op zijn/haar kennis enz.” dat zou een hoop miscommunicatie schelen denk ik.

    Want daar gaat het dus mee fout. Communiceren…

    Neem eens wat tieners. Regelmatig hoor ik dat iemand “arrogant” is. Dan vraag ik wel eens “oh ken je die dan?” en vaak is het antwoord “nee maar die kijkt zo arrogant”.
    Het label is al geplakt dus men staat niet meer open voor meer.

    Misschien had deze persoon wel een slechte dag, keek hij/zij in de zon. Misschien is dit wel gewoon iemand zijn blik en is diegene heel erg aardig OF misschien had deze persoon ook wel het idee dat jij arrogant en niet leuk bent en is deze “arrogante blik” een houding of ook wel een reactie naar jou toe gebaseerd op jouw houding of acties?

    Vaak is iemand zijn/haar houding namelijk een reactie op de andere kant.
    Een houding is niets meer of minder dan een weerspiegeling als reactie terwijl iemand zijn persoonlijkheid compleet anders kan zijn.

    Benader iemand open, vriendelijk en vaak krijg je dan ook een vriendelijke reactie.
    Benader iemand met een houding van “mij krijg je niet klein, wat wil je nou” en dan krijg je een reactie die voortkomt uit verdediging. Bij de eerstvolgende keer als je een oordeel hebt over iemand zijn houding, kijk eens verder maar vooral ook naar jezelf:-)

    Geschreven om gewoon eens te filosoferen over het leven. Just a thought.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Lelijke stiefzusters?

    Lelijke stiefzusters? Afgelopen 8 maart was het weer “Internationale vrouwendag”. Dat geeft mij ergens ook een beetje de kriebels en dan niet op een goede manier. Vrouwen zijn bijzondere wezens. Zo wordt aan de ene kant het vrouw zijn, samenwerken, voor elkaar zorgen en sisterhood gehypet terwijl er aan de andere kant vrouwen veelal achter hun rug om worden afgeslacht.

    Natuurlijk praat ik hier niet over alle vrouwen maar toch wel over een grote groep. Waardoor het komt en waarom dit zo werkt ik heb werkelijk geen idee maar wat ik wel weet is dat dit niet iets is van deze tijd maar al (eeuwen) jaren zo gaat.

    Jaloezie? Heeft het te maken met jaloers zijn op iemand zijn schoonheid, wijsheid, geluk, gezin of materiele zaken? Vrouwen die niets vergeten en jaren later de ander allerlei dingen nog kwalijk neemt?

    Mannen zijn vaak veel pragmatischer. Zij vertellen elkaar letterlijk dat ze de ander een eikel vinden, desnoods komt er nog een vuist bij te kijk en vervolgens wordt er een biertje gedronken om er totaal geen aandacht meer aan te schenken.

    Je zou denken dat we in die jaren geleerd hebben dat je elkaar zou moeten steunen en helpen. Je zou denken dat iedereen nu ook wel weet dat elk huisje zijn eigen kruisje heeft en als jij zo graag ook dat grote huis met die Range Rover wil dat hier ook alle andere offers en minder leuke dingen die dat gezin heeft mee gemaakt erbij zou krijgen. Waarom lijkt het gras altijd groener aan die andere kant?

    Waarom is het zo fijn om achter iemand haar rug om lelijk te praten? Heerlijk roddelen over alle slechte dingen die bij een ander gebeurt. Elkaar een beetje ophitsen in de steeds sterker wordende verhalen waar zelfs een verzinseltje soms niet uit mag blijven. Wat schiet je er mee op? Je wordt er niet beter van en wat mij betreft alleen maar lelijker.

    Vrouwen die in je gezicht lachen en leuk doen maar achter je rug om de meest nare opmerkingen en verhalen rondvertellen. Waarom is het zo lastig om dit gewoon tegen de persoon zelf te zeggen? Dit zegt zo veel over jou en niet over die ander.

    Leef en laat leven zou ik zeggen.
    Wees echt en oprecht of laat een ander in zijn waarde. Jouw manier van leven en denken is niet de enige manier en je kunt pas over een ander oordelen als je ook daadwerkelijk in diens schoenen hebt gelopen.

    Ik probeer hier sinds een paar jaar echt mijn grenzen in te stellen. Wanneer iemand niet oprecht blijkt te zijn, niet te vertrouwen, niet leuk of wat mij betreft negatief in het leven staat dan ben ik er klaar mee. Ik ga niet tegen anderen verhalen ophangen, ik ga niet over je roddelen. Ik ben niet boos, ik haat je niet, ik heb geen wrok gevoelens maar ik wil je gewoon niet meer in mijn leven.  Ik gun iedereen een mooi leven met leuke dingen en geluk maar soms stopt het stukje leven waar we samen in betrokken zijn. Zo simpel is het leven namelijk.

    Ik verwacht van iedereen die in mijn leven deelneemt dat ze eerlijk zijn en met mij komen praten als er iets is. Zo zal ik dat ook anders om doen.

    De sisterhood, wij vrouwen die elkaar zouden moeten steunen en supporten is vaak een samengesteld gezin met her en der wat lelijke stiefzusters.

    Hoe mooi zou het zijn als we allemaal vanaf nu ons eigen gedrag eens onder de loep zouden nemen en hier een halt toe roepen! Verandering begint tenslotte bij jezelf.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Bemoei je met jezelf

    Bemoei je met jezelf. Hebben jullie dat ook wel eens, momenten dat je je echt afvraagt waarom bemoeit iedereen zich altijd met een andermans leven terwijl hun eigen leven een complete chaos is? Het hoogste woord en vooral grote meningen over hoe het zou moeten en hoe je dingen anders zou moeten doen.

    Een van de grootste levenslessen is denk ik wel dat er meer wegen naar Rome leiden, letterlijk en figuurlijk en dat jouw manier niet altijd de beste of de enige manier zou zijn. Iedereen heeft het recht om zijn of haar eigen fouten te maken want tja “fouten” maken is tenslotte waar je van leert in het leven.

    Zijn het dan wel fouten? Of waren het dan gewoon heel waardevolle levenslessen?

    Vervolgens gaat die bemoeienis nog veel dieper en word je tegenwoordig flink afgerekend op welke stelling je in neemt, ook als je geen stelling inneemt en dat vind ik echt een kwalijke zaak.

    Er is zo veel ellende en geweld om ons heen qua oorlogen maar het blijft niet beperkt tot die oorlogsgebieden. Een grote groep mensen in ons eigen Nederland, een land waar we zogenaamd vreedzaam samen zouden leven. Een land waarin alle geloven, rassen, seksuele of politieke voorkeuren naast elkaar zouden moeten kunnen leven. Een multiculturele samenleving, ammehoela. De tolerantie in Nederland is in mijn ogen ver te zoeken.

    De stemming wordt aardig grimmig vind ik. Mensen hebben behoorlijk heftige meningen over hoe een ander zou moeten denken en zouden moeten voelen. Als je niet ro-Palestina bent dan ben je dus pro-Israël of eigenlijk vindt men dat je dan tegen Palestina bent. Als je niet voor Ukraine bent dan ben je aanhanger van Poetin. Als je niet tegen Trump bent dan spoor je niet en ga zo maar door. Mensen houden van hokjes en stoppen je daar graag in ondanks dat ze zo hard schreeuwen dat we elkaar niet in hokjes zouden moeten stoppen.

    Studenten die universiteitsgebouwen bezetten, vernielen en hiermee een statement willen maken voor hun mening en ideeën. Vanuit welke wereld keuren wij dit goed? Enorme schade die is aangericht onder het mom van hun meningsuiting mogen wij als belastingbetalende burgers voor opdraaien.

    Moeten wij dit accepteren? Tot hoever zullen we hiermee gaan?

    Waar zijn we gebleven met liefde voor de medemens .. respect voor elkaar en vooral acceptatie.
    Acceptatie betekent namelijk niet alleen dat ik jou als wat je ook wil zijn accepteer maar ook dat je misschien een andere mening hebt, een andere cultuur, andere taal of godsdienst.
    Maar mijn acceptatie van jou vraagt ook de acceptatie van mij zoals ik in mijn eigen unieke wijze ben.

    Ik vind namelijk zelf dat niemand het recht heeft om andermans spullen te vernielen, niemand het recht heeft een anders leven te nemen of te verpesten, dat niemand het recht heeft een ander pijn en verdriet te doen.

    En inderdaad, je begrijpt het heel goed, ik ben niet pro-Palestina, niet pro-Israël, niet pro-Ukraine en niet pro-Rusland maar ik ben ook niet tegen. Ik ben tegen geweld, dood, en ellende.

    Laat alsjeblieft over de hele wereld, kinderen weer kinderen kunnen zijn, leef samen in liefde en respect. Accepteer dat we anders zijn en zie het mooie van elkaar. Leer, leef en heb lief

    Als iedereen zich meer met zichzelf zou bemoeien, dat zou toch een toffe stap in de goede richting zijn en een WO3 helpen voorkomen.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Authentiek of eigenwijs?

    Authentiek of eigenwijs that’s the question. Mijn hele leven ben ik al authentiek of eigenwijs geweest. Heel sterk in mijn eigen gedachten, wensen, ideeën en gedragingen. Niet echt in een laadje te stoppen of het heeft het label “overige”.

    Overige, diverse, uitzoeken, dat zou wel een stempeltje kunnen zijn die bij mij past.

    Zo heb ik in mijn jeugd eerst op een katholieke scholengemeenschap gezeten maar ik heb werkelijk niets met godsdienst zoals hij in welke vorm dan gepresenteerd wordt. Ik geloof, dat zeker maar meer in iets van ons allen en allen voor een. Een hogere macht waaruit wij allemaal deel maken maar een zee die opensplijt omdat Jezus wil oversteken?

    Gelukkig was mijn godsdienstleraar iemand die graag de bijbel ook wetenschappelijk ging uitleggen waardoor (eerlijk is eerlijk) deze les de enige was waar ik altijd bij aanwezig was. Het was na een jaar duidelijk dat ik echt totaal niet thuis hoorde op deze strenge en strikte school en vertrok ik naar een meer vrijere maar ook wel eh hoe zal ik het zeggen, “kakkerige” Scholengemeenschap.

    Ongeschreven dresscode was een 501 Levi Jeans, Naf-Naf bodywarmer en Allstar gympen. Als er iets is waar ik slecht tegen kan is het “erbij willen of moeten horen”. Ik ben dan echt een einzelgänger of ook wel een Lone Wolf en trek volledig mijn eigen plan. Zo reed ik op een opgevoerde Puch met een baseball jack, gescheurde spijkerbroek en Timberlands die toen nog totaal niet in de mode waren. Bracht veel dagen meer stoned en spijbelend in de lokale gamehal door dan in het klaslokaal.

    Ik heb een prachtige tijd gehad op die school, juist omdat ik mijzelf kon zijn en bij niemand hoefde te horen. Menig leraar maar ook mijn ouders grijze haren bezorgt en tot wanhoop gedreven soms. En tot op de dag van vandaag sta ik nog steeds heel dicht bij mijzelf.

    Ik volg geen mode voorschriften, ik draag wat ik leuk vind en lekker vind zitten. Ik doe zelden mee met hypes en doe wat ik zelf wil maar ik hou mij vooral vast aan een aantal belangrijke principes. Doe wat je leuk vindt om te doen met de mensen die je leuk vindt om mee te doen want het leven is te kort.

    Onbewust probeer ik mijzelf nog steeds te onderscheiden van de kudde, uniek te zijn in en met mijzelf. Bewust mijn eigen keuzes te maken en vooral te leven op een voor mij zo prettig mogelijke manier.

    In de ogen van anderen misschien chaotisch en met zo veel verschillende uitspattingen maar geloof mij, alles heeft een reden en alles leidt tot een specifiek punt. Ik heb mijn eigen meningen waar ik achter sta en ik zal uitdragen maar probeer om die nooit op te dringen aan een ander. Inmiddels op een leeftijd dat ik echt kan accepteren dat mensen verschillen van mening en dat dit gewoon prima en oké is.

    Vroeger zou ik anders doen dan men mij zegt wat ik zou moeten doen puur uit eigenwijsheid, tegenwoordig doe ik anders omdat ik gewoon anders wil zijn en ben.

    Authentiek en vast en zeker ook met wat eigenwijsheid maar alles op mijn eigen manier. Misschien niet altijd de makkelijkste of de meest logische manier maar he, in het leven is niets makkelijk of logisch dus waarom zou ik dat dan wel zijn.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Haat liefde met Google

    Haat liefde met Google. Ik hou van gadgets en mensen die mij kennen weten dat wanneer er blauw led in zit, ik het helemaal geweldig ga vinden en vaak ook wel wil hebben. Zo is het ook hilarisch als wij naar de Media markt gaan want over het algemeen zijn het de mannen die een mega televisie willen en de vrouwen houden het vaak liever wat bescheiden. Ik hou van groot, dus ook een grote televisie. Mijn man piepte en stribbelde tegen maar we weten allemaal wel hoe dit werkt toch? Exact er staat dus bij ons een mega televisie in de kamer onder het mom dat met deze enorme woonkamer ik gewoon niets kon zien met de oude tv.

    Ik was dan ook enorme fan en groot voorstander om van ons nieuwe huis 4 jaar geleden een smart home te maken. Ja ja I love it, ik zag het al helemaal voor mij hoe dat zou gaan. Klap in je handen en hop licht aan of uit, Hey Google goedemorgen en je koffie stroomt door, lampjes gaan aan en je krijgt het weerbericht voor die dag.

    De realiteit ligt soms iets anders. Het begint er al mee dat ik een manlijke google heb en de rest in huis een vrouw. Ik vind haar vaak zo bazig klinken dus doe mij maar de man. Nou dat was echt een blunder want we hebben niet voor niet Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus. Onze communicatie is vaak niet al te duidelijk.
    Hij begrijpt mij gewoon niet.

    Iedereen in huis mag tv kijken behalve ik. Ja ik mag mee kijken maar alleen is een no go. Stee vast als Man of kinderen zeggen “hey Google, tv aan” dan doet zij braaf de goede lampen, de soundbar en de televisie aan. Zodra ik Google vraag of de tv aan mag dan krijg ik als antwoord dat een of meerdere apparaten niet beschikbaar zijn en komt er een compleet verhaal achter aan van diverse winkels in de buurt.

    Dit betekent ook dat als ik alleen thuis ben, met regelmaat in het donker zit omdat ik het licht niet aankrijg.
    Wanneer wij naar bed gaan kan je met het commando “hey google, ik ben de laatste” alles in 1x uitzetten. Maar Google heeft er een hard hoofd in als ik de laatste ben, dan antwoord hij braaf “Dat is goed om te weten”.

    Google van ons huis is over het algemeen een vrouw en niet om te roddelen maar dat wordt soms overduidelijk. Heel soms heeft zij zin om mij te antwoorden maar dan moet je opletten want ze heeft vaak niet veel goeds in de zin. Vandaag was ze echt bitchy. Ik stelde een vraag en ik krijg in de eerste instantie als antwoord: “Hier alles goed hoor, hoe is jouw dag?” Dan denk je goh wat aardig dat ze wil weten hoe het met mij gaat maar nog voordat ik antwoord kan geven komt ze op snibbige toon met de tekst: “Kan je dit ook eens op een andere manier zeggen? Ik snap je niet” en dan begrijpen wij vrouwen natuurlijk allemaal dat dit gewoon sarcastisch bedoeld was.

    Sorry google ik eet mijn eten wel gewoon aan tafel zonder licht en wacht tot mijn man of zoon thuis komt en het licht aan doet.
    Wie wilde er nog maar een smart home? Dat was zo echt niet smart van mij maar ja, ik ben dan ook een vrouw 😉

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Energie Level

    Energie level en dan wil ik het niet hebben over de elektra en gasrekening want ik denk dat we daar allemaal wel een beetje nachtmerries van krijgen momenteel. Alhoewel ik moet zeggen dat ik vandaag de dag ongelooflijk blij ben met onze keuze om 4 jaar geleden te gaan verhuizen naar een triple A woning met zonnepanelen, warmtepomp en dat we een hybride auto hebben gekocht. Maar goed dat soort energie is niet wat ik bedoel.

    Jouw eigen energielevel en de verschillen hierin van mens tot mens. Het begint mij steeds meer op te vallen dat de ene persoon enorm energiek is en de ander niet vooruit te branden. Alles is moeilijk, lastig en vooral te veel.

    Mensen van 30 die wel 80 lijken en mensen van 80 die als een jonge god of godin door het leven heen vliegen. Waar zou dit verschil dan toch in zitten?
    Is dit allemaal lichamelijk of geestelijk of zit dit diep geroest in onze dna structuur en hebben wij dit door gekregen vanuit onze voorouders? Kan je dit nog veranderen zelf of blijf je vastplakken in dat wat je hebt meegekregen.


    Het houdt mij soms wel eens bezig want zoals je waarschijnlijk inmiddels wel door hebt, zit ik ongelooflijk hoog in de energie. Ik doe 100 dingen tegelijk of achter elkaar, vlieg van hot naar her en niets is te gek. Soms moet ik mijzelf een beetje remmen en zeg ik tegen mijzelf “denk er om he, je wordt bijna 52” om vervolgens in lachen uit te barsten want die leeftijd die klopt helemaal niet. Mijn moeder heeft vast en zeker een foutje gemaakt bij de gemeente want ik voel mij gewoon eerder ergens rond de 28. Tot ik in de spiegel kijk en denk “nah .. oke oke een heel klein beetje ouder dan 28”.

    Soms worden mensen om mij heen wel eens moe van mij en dat begrijp ik volkomen. Zij moeten er niet aan denken om zo veel te doen, zo veel te praten, zo veel te denken maar geloof mij als ik je zeg dat ik niet anders kan. Ik word letterlijk ellendig als ik niets zou moeten.

    Zo ben ik op zwangerschapsyoga geweest en het begon al bij het zen zitten in kleermakerszit en je moest je hoofd helemaal leegmaken, aan niets denken. De eerste gedachte in mijn hoofd begint al met “hoe doe ik dat?”. ”hm er rijden best veel auto’s hier rond, .. Oh ik heb nog een tas in de auto staan die ik niet moet vergeten. Sttt niets denken. Janny is binnenkort jarig ik moet straks even een kaartje sturen.. Oh nee mijn hoofd moest leeg”. Volledig kansloos bij mij dus.

    Thuis hebben wij hier een soort van modus in gevonden want niet iedereen staat hier meteen om 7 uur “aan”. Voor de tweede bak koffie probeer ik mijn eigen ding te doen zonder dat ik praat (zo lastig) en als mijn echtgenoot aan het programmeren is zet hij een koptelefoon op met ACDC en dan probeer ik hem niet te storen.

    De les die ik, eindelijk nu ik bijna 52 word, heb geleerd is dat veel mensen niet op hetzelfde energie level zitten en niet met mij mee kunnen komen. Dat geeft niets maar ik laat mij er ook niet meer door afremmen. Vroeger hield ik mij in, bleef ik wachten en paste ik mij volledig aan.

    Tegenwoordig huppel, zing, dans, ren en spring op mijn eigen wijze.. Ik ren vooruit en ga door.
    Ik kom je vast wel weer ergens tegen want de wereld is tenslotte rond.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Hoge hakken in de paardenstront

    Hoge hakken in de paardenstront. Ik ben gek op hoge hakken, hoge hakken en een paardenmeisje in hart en nieren. Natuurlijk sta ik niet letterlijk met mijn hoge hakken in de paardenstront maar het is wel de perfecte manier om de tegenstellingen direct duidelijk te maken. Iedereen kan zich meteen een voorstelling maken van het feit dat die twee zaken eigenlijk niet zo veel met elkaar gemeen hebben maar geloof mij, dat maakt ook helemaal niets uit.

    Zo voel ik mij helemaal in mijn sas in de stal, als ik bij mijn vriendin vroeger was en haar dochter kwam thuis met stinkende rijbroek en laarzen dan was haar reactie gadver en voor mij rook het als de nieuwste geur van Yves Saint Laurent snnuifffff .. zalig!! Wij paardenmeisjes begrepen elkaar perfect. Maar aan de andere kant voel ik mij heerlijk vrouwelijk als ik hoge hakken aan heb.
    Het maakt mij niet alleen 10- 12 cm langer.. (dat is echt een dingetje die ik eens moet gaan bespreken denk ik). Oke die 10cm..

    Vroeger hadden we de schoolarts, weet je het nog? Die konden dan een geweldige grafiek maken met de lengte van je ouders, jouw lengtes en nog een hoop getallen en dan hoppa daar kwam dan een magisch getal uit. JOUW toekomstige lengte.
    165 cm was mij beloofd. Dan begrijp je denk ik wel dat ik diep teleurgesteld was toen ik niet voorbij die 155 cm ging.

    Ik denk dat hier al mijn liefde voor hoge hakken is geboren. 10cm wauw voor veel mensen niet voor te stellen maar als je zo klein bent als ik dan is 10cm gewoon een ding. Ik heb de rest van mijn hele leven gehouden van groot. Een grote man (193 cm) , een grote auto (SUV) en zo reed ik graag op grote paarden.

    De psycholoog heb ik gelukkig niet nodig want inmiddels ben ik helemaal gewend aan mijn eigen lengte. Tegenstellingen we hebben ze dus volop, de hoge hakken met een leuke jurk, netjes gekleed en op & top vrouwelijk maar hier tegenover loop ik  ook graag in mijn rijbroek met mijn rijlaarzen door de paardenstront.

    Zo sta ik met mijn haar netjes, lipstick op en nagels gelakt  in de beauty salon om klanten een mooie gezichtsbehandeling te geven maar daarnaast met dezelfde lipstick en rode nagellak begeef ik mij in de gym maar ook op het spirituele pad. Ik geef zowel Reiki cursussen als ook mensen en bijvoorbeeld paarden een Reiki healing.

    Ik moet er wel een beetje om lachen als mensen mij verbaast aankijken dat ik een Reiki therapeut ben. We hebben immers allemaal vooroordelen of laat ik het anders zeggen, beelden / prototypes van hoe wij denken dat dingen / mensen er uit zouden moeten zien.
    Mijn uiterlijk past dan niet altijd voor iedereen in het plaatje van de alternatieve geneeskunde, Reiki therapeut maar suprise suprise ik heb nog nooit van mijn leven in een doosje gepast ondanks dat ik zo klein ben.

    Voor alle duidelijkheid (mijn man leest mee) heb ik voor mijn verjaardag wel graag Libre van YSL en niet de geur van .. You know what!

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website