Chocolates

Life is like a box of chocolates
You never know what you’re gonna get

Categorie: Familie

  • Kostbare tijd

    Kostbare tijd. Verbaas u niet, verwonder u slechts. Dit is echt zo’n uitspraak die ik steeds vaker in mijzelf herhaal maar ik kan het niet laten om mij soms toch echt enorm te verbazen.

    Mensen zijn bijzonder dat is mij wel duidelijk en dat wil niet altijd iets positiefs betekenen 😉

    Ik was altijd een mens van de tijd, kwam liever een half uur te vroeg dan 3 minuten te laat. Ik kon mij altijd ergeren aan mensen die te laat kwamen en dan lachend riepen “Dat geeft toch niets, ik ben er nu toch?”

    Kostbare tijd niets waard voor anderen?

    Mensen die te laat komen hebben namelijk gewoon geen ergernis, die voelen niet hoe vervelend het is en realiseren zich dus ook niet dat het voor de andere kant heel anders voelt.
    Het heeft dan dus ook voor mij geen zin om mij hier aan te ergeren want de enige die er dan last van heb ben ik zelf. Maar .. dat neemt niet weg dat de ruimte van ergernis plaats heeft gemaakt voor verbazing of verwondering.

    Het heeft geen zin om mij bezig te houden met hoe het kan dat anderen zo gemakzuchtig kunnen zijn met de tijd van een ander. Het is mijn eigen keuze om te vroeg te komen en het is ook mijn eigen keuze om te wachten op iemand.

    Zakelijke tijd

    Zakelijk zit ik er inmiddels wel anders in. Zo moeilijk als ik dat vroeger vond heb ik toch geleerd dat mijn tijd kostbare tijd is. Wanneer een klant in mijn salon niet komt opdagen dan krijgt deze een kans om uit te leggen waarom hij of zij niet gekomen is. Als ik in dit verhaal voel dat het echt een vergissing was, iemand zich oprecht rot er onder voelt vind ik het vaak wel oké en boeken we een nieuwe afspraak maar als ik daarin twijfels heb, dan komt er echt een no-show factuur.
    Dit zijn mijn zakelijke uren en hier kies ik er niet voor om te wachten. Gelukkig komt dit in mijn salon niet zo vaak voor.

    Ik hoor steeds meer collega’s die aanbetalingen vragen of de behandelingen vooruit laten betalen om zo de aantallen no-shows te verlagen. Nieuwe klanten die last minute toch geen zin hebben om hun bed uit te komen schijnt nu echt een “ding” te zijn.

    Tijd krijg je nooit meer terug

    Ik verwonder mij over dit soort zaken.
    Mijn tijd is kostbare tijd, ook privé. Tijd zou voor iedereen kostbaar moeten zijn want hoeveel geld je ook verdient in het leven, je kunt er nooit tijd voor kopen. Elke minuut die voorbij is, is voorbij en krijg je nooit meer terug maar het aller belangrijkste is dat jij niet weet hoeveel tijd jij hebt in je leven.

    We zouden allemaal eens kijken hoe wij ons leven leven. Besteden we de tijd aan de dingen die we leuk vinden of alleen maar aan wat men van ons verwacht en wat we moeten doen? Verspillen we tijd aan onzinnige dingen die ons niet blij maken of laten we ons leven door anderen?

    Bijna doodervaring

    Door mijn bijna dood ervaring realiseer ik mij des te meer dat het morgen zo maar over kan zijn. Dat het weinig zin heeft in het verleden te leven want dat is geweest en ook niet te veel in de toekomst want tja, ten eerste kan je morgen zo dood neervallen en ten tweede weten we eigenlijk allemaal wel dat alles zo kan veranderen. Leef nu en geniet nu. Wees alleen zuinig op jouw kostbare goed en verspil het niet aan de verkeerde mensen of dingen.

    Ik probeer verstandige keuzes te maken voor mijzelf. Gezonde balans te vinden tussen werken en privé maar ook in wie en wat ik mijn kostbare tijd besteed. Vooral de mensen die je in je leven toe laat, zorg dat zij jouw kostbare tijd verdienen en respecteren.

    Doe de dingen die je graag wil doen en geniet.

    Stel niet uit tot later want wat als later eerder komt.. dan ben je te laat.
    Ik haat te laat komen.

    Volg mij op Instagram:
    Volg mij op Threads

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Trouwen is een werkwoord

    Trouwen is een werkwoord, letterlijk en figuurlijk. Veel mensen realiseren zich dit niet zo goed op het moment dat ze gaan besluiten om te trouwen maar een huwelijk is een verbintenis tussen twee personen waar je de rest van je leven aan zal moeten werken.

    Ik ben twee keer in mijn leven getrouwd en mijn kijk op een huwelijk is in al die jaren wel veranderd. Zo was mijn eerste huwelijk eigenlijk een vanuit een verstandshouding. Alles was zo’n 30 jaar geleden beter geregeld wanneer je getrouwd was. Een huis kopen, testamenten, de zorg voor de kinderen, pensioenbetalingen etc. Tegenwoordig hebben we hier zo veel meer mogelijkheden in zoals een samenlevingscontract etc.

    Mijn eerste huwelijk was met mijn jeugdvriendje. Eigenlijk wist ik diep van binnen dat hij niet de “romantische ware” was maar we hadden al een aardige tijd verkering en de omgeving verwachtte min of meer van ons dat we wel eens zouden gaan trouwen. Zo zijn wij getrouwd onder het mom dat alles beter geregeld was. Een tweedehands jurk en een mooi tuinfeest, een dag van te voren kreeg ik een miskraam (12 weken) en eigenlijk had ik al die tekens moeten zien en het niet moeten doen maar dat is natuurlijk achteraf geklets. Ondanks alles wat er gebeurd is in al die jaren ben ik blij met dit huwelijk want ik heb er twee schitterende kinderen uit gekregen. Het heeft overigens weinig mensen in mijn directe omgeving verbaast dat wij gingen scheiden. Niets ten nadele van mijn ex, hij is een fijne man die je gewoon als vriend moet hebben.

    Mijn huidige man is een heel ander verhaal, wij zijn door ons werk met elkaar in contact gekomen en hebben maanden elkaar alleen gesproken via de telefoon. In de eerste instantie over werk wat na een tijdje over ging in persoonlijke zaken. Het heeft zeker een half jaar geduurd voordat we elkaar ontmoetten. Dat moment sloeg de bom in en zijn wij eigenlijk onafscheidelijk geworden. Zo veel liefde en passie.  Binnen een jaar heeft hij mij ten huwelijk gevraagd. Romantische klik, als bezegeling voor het samen willen zijn en de wereld te laten zien dat wij bij elkaar hoorden. Inmiddels ben je ook op een leeftijd dat lang “verkering of daten” niet meer nodig is, je weet dat er geen garanties zijn in het leven. Dit werd een schitterende bruiloft met een waanzinnige jurk en groot feest, zo een bruiloft waarvan je als jong meisje van droomt.

    Na 23 jaar huwelijk zie je om je heen dat het twee kanten op kan gaan. Alles een beetje gezapig en ingeslapen, de kinderen hebben je afgemat, je bent elkaar een beetje uit het oog verloren en neemt elkaar voor lief. Zo veel koppels om ons heen die meer als broer en zus samen in 1 huis leven, nog maar weinig echt samendoen en er buiten minder seks ook weinig intimiteit nog is te bekennen.

    Een huwelijk is een verbintenis die je beiden aangaat en waarbij je beiden moet werken om er voor elkaar te zijn. Ik bedoel niet alleen fysiek er zijn en elkaar te verzorgen maar ook in elkaars behoeften er echt te zijn en luisteren zonder jouw oordeel. Wij hebben het daten weer ingevoerd, minimaal 1x per maand samen naar de sauna, gewoon weer vaker samen ergens een koffie drinken. De kinderen zijn oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en wij gaan samen op vakantie. Hoe oud je ook wordt, trouwen is niet voor niets een werkwoord.


    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Moeder- en Vaderdag

    Moeder- en Vaderdag. Het is vandaag “Moederdag” en dat is inmiddels een echte commerciële dag geworden. Schattig en leuk toen de kinderen nog op de basisschool zaten en zelf hun cadeaus maakten en nu lijkt het alsof het allemaal alleen nog maar groots en duur moet. De reclameadvertenties beginnen al weken van tevoren. Uiteraard speel ik hier zelf zakelijk normaal gesproken ook op in. Misschien hypocriet in de ogen van sommigen maar zoals gezegd dit is zakelijk en dan pak je alle commerciële marketing openingen uiteraard mee.

    Een beladen dag

    Persoonlijk en gevoelsmatig is het wat mij betreft meer een beladen dag. Een dag waarop de een “viert” moeder te zijn en een dag waarop een ander pijnlijk bewust wordt gemaakt van het feit dat ze geen moeder kon worden of haar kindje(s) is verloren. Maar ook alle mensen die hiermee het verdriet van het verlies van hun eigen moeder benadrukt krijgen. Een moeder die nooit voor hen moeder is geweest of een moeder die is overleden.

    Ik geef er niet zo om

    Voor mij als moeder kan ik zeggen dat ik er nooit zo veel om heb gegeven. Met regelmaat liep ons schema (gescheiden ouders) zo dat de kinderen met Moederdag bij hun vader waren en met Vaderdag bij mij. Geen probleem, ik geef niet zo zeer om dit hele fenomeen maar ik realiseer mij ook dat ik makkelijk praten heb met mijn “ik geef er niet om”.

    Mijn voorrecht om moeder te worden

    Ik heb het voorrecht gekregen om moeder te worden. Niet heel gemakkelijk de weg er naar toe maar het is uiteindelijk wel 3x gelukt. Voor sommige mensen is dit een heel ander verhaal en zij zouden willen dat ze een keuze hadden gehad om er wel of niet om te mogen geven.

    Een van mijn vroegere beste vriendinnen heeft twee kindjes verloren rondom de bevalling. Zij is technisch een moeder maar heeft geen kinderen meer om Moederdag mee te vieren.

    Een andere vriendin van mij heeft altijd graag kinderen gewild en door omstandigheden is dit nooit gelukt. Zij kon geen kinderen krijgen. Ongewild kinderloos, wilde heel graag moeder worden maar het mocht nooit zo zijn. Om mij heen zie ik meerdere vrouwen die struggelen met zwanger worden, miskramen, kindjes verloren en de strijd in hun zelf. De pijnlijke confrontaties met het leven.

    Geen moeder (meer)

    Ik zit nu in een leeftijd waarbij je steeds vaker om je heen vrienden en kennissen hebt die hun moeders verloren zijn.

    Zo veel mensen die nooit echt een moeder hebben gekend als een liefdevol beschermend persoon. Die niet een liefdevolle band hebben gehad met hun moeder, de liefde en bescherming zoals een kind nodig heeft, heeft gehad.

    Elk jaar pijnlijk duidelijk

    Elk jaar met Moeder- en Vaderdag is ook dit weer pijnlijk duidelijk gemaakt. Dat raakt mij nog elk jaar.

    Ik heb zelf PCOS (een ziekte waarbij o.a. zwanger worden moeizaam tot niet gaat). Nu heb ik het geluk gehad om ondanks mijn ziekte toch 3 gezonde kinderen op de wereld te zetten maar heel veel dames met o.a. PCOS hebben nooit de kans gekregen. Wilden graag kinderen maar het was hen niet gegeven.

    Ontstaan van Moederdag

    De achterliggende gedachte van Moederdag is oorspronkelijk bedacht in 1907: een eerbetoon en vrijstelling van taken voor de moeders die het hele jaar het gezinsleven draaiend houden. Is dit niet wat achterhaald aangezien we tegenwoordig ook vader-vader & moeder-moeder gezinnen hebben?

    Misschien moeten we van het concept Moeder-Vaderdag af. Zou het een idee zijn om als we dan toch een dag moeten hebben om te vieren er een Vrouwen- en Mannen dag van te maken? Op de 2e zondag in mei vieren we de Vrouwen en op de 2e zondag van juni vieren we de mannen.

    Nu hoor ik jullie allemaal direct denken.. en ja ja ook ik schiet meteen in de stress want er is ook een groep mensen die zich helemaal niet vrouw en niet man voelen. Die zich niet met een geslachtsvorm identificeren.  Wat nu?

    Elke dag een liefdevolle dag

    Al schrijvend van deze column begin ik mijzelf steeds meer te realiseren dat het eigenlijk gewoon een onbegonnen zaak is en wat we ook zullen kiezen of doen er altijd wel een groep mensen zich buitengesloten of gekwetst zou kunnen voelen.

    Misschien is het een beter idee als we het hele fenomeen afschaffen en gewoon elke dag maar een beetje meer liefdevoller zijn voor elkaar?

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Mama gaat flippen

    Mama gaat flippen. Vroeger zei ik nog wel eens voor de grap tegen mijn zoon als hij riep “ik ben moe…” “dan moet je zorgen dat je Pa wordt” maar naar mate je ouder wordt wil je niet dat die grap waarheid wordt. Althans, dat wil je wel maar niet te vroeg.

    Zo werden wij blij verrast door onze dochter dat ze zwanger was geworden terwijl dit nog niet de bedoeling was. Ze studeerde nog en had eigenlijk net 4 maanden “verkering” of hoe je het ook wil noemen met de “Pa in spe”. Ik herinner mij dit gesprek nog als de dag van gister, ik stond in haar kamer voor het raam, ze was dat weekend met haar broertje even een weekendje thuis.

    Haar broertje als veiligheid schild

    Ze had haar broertje als back-up meegenomen omdat ze het idee had dat ik wel eens zou kunnen gaan flippen. Dat klopt ergens wel, van binnen was ik aan het flippen en zo voor het raam naar buiten starend schoten mijn gedachten duizend kanten op. Mijn hemel, zwanger, ze was nog jong. Ze studeerde nog, nah zo jong is ze dan ook niet, dat had natuurlijk veel erger gekund. Ze was 21 en we kennen ook wel iemand die op haar 14e zwanger geworden was en gelukkig is mijn dochter dan nog 21. De vader, hoe gaan ze dit doen samen, haar studie, wat nu?

    Ik kijk haar aan..

    Ik kijk mijn dochter aan en ik zeg ook gewoon doodeerlijk dat mijn gedachten alle kanten opgaan, ik heel blij voor haar ben maar het ook wel een beetje moeilijk vindt. Dat mijn emoties van links naar rechts schieten. De verwachtte “mijn moeder gaat flippen” bleef gelukkig uit.
    Verbazingwekkend rustig was ik eigenlijk al zeg ik het zelf. Ik vertel haar dat we het beste even naar beneden kunnen gaan en het Marc kunnen vertellen.

    Zogezegd zo gedaan, mijn dochter komt beneden en gooit er meteen uit; “Marc ik zal het maar meteen zeggen, Ik ben zwanger”. Marc staat op en loopt naar haar toe, pakt haar beet en geeft een dikke knuffel. “Gefeliciteerd,.. daar ga ik van uit toch?”

    Het ijs is gebroken

    Het ijs is gebroken en de gekke “mama gaat flippen situatie is meteen van de baan..
    Inmiddels zijn we nog een klein kind verder en stik gelukkig natuurlijk met al dit mooie spul.

    Maar mijn dochter heeft er wel een handje van om haar moeder te willen laten flippen. Ik kreeg op een dag van mijn toenmalige beste vriendin een screenshot van mijn dochter haar Instagram waarop zij een selfie had gepost met haar nieuwste tattoo. Een megagrote vlinder op haar keel. Prachtig maar liever bij een ander waren mijn 1e gedachtes. Mijn vriendin schreef erbij, je bent gewaarschuwd want de bijbehorende tekst was “Deze foto ga ik zo naar mijn moeder sturen.. Het was leuk jullie allemaal te hebben gekend”, kortom mijn moeder gaat flippen.

    Wauw prachtig

    Ik had de app van mijn vriendin nog niet gelezen en hoppa .. daar kwam de foto van mijn dochter. “Kijk mam”.. Maar in plaats van dat mama ging flippen stuurde ik terug “Wauw lieverd, hij is prachtig”

    Die had ze niet zien aankomen. Mama heeft geleerd, gaat niet meer zo snel flippen of deed ik dat alleen maar in haar gedachten?

    Mama laat het gewoon los, het is hun leven

    Mijn dochter is inmiddels 28, heeft zelf 2 kinderen en nog steeds weet zij ons scherp te houden. Ze is niet (meer) zo bezig met Social Media, we horen soms dagen niets van haar maar ALS ze dan belt of een app stuurt is vaak wel onze 1e gedachte “Oh jee”

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Geheime Missie

    Geheime missie. Verrassingen geheimhouden is nooit mijn sterkste kant geweest. Laat ik vooropstellen dat echt geheime informatie of zaken die een ander niets aan gaan met mij het graf in mee gaan, zelfs van mensen waar ik nu niets meer mee te maken heb. Eens in vertrouwen vertelt is altijd in vertrouwen bewaard.

    Maar een verrassing cadeau of iets in die geest? Oh jeetje dat brand op mijn tong en borrelt altijd vanuit mijn tenen omhoog om ergens in een van mijn enthousiaste buien er als een waterval uit te komen. (en ja ja ik erger mij er altijd kapot aan als mijn partner wel zijn mond kan houden over verrassingen voor mij want daar hou ik niet zo van)

    Het geheime plan gaat van start

    Ergens medio augustus 2023 werden mijn man en ik door mijn moeder op de hoogte gebracht dat zij met een aantal mensen bezig waren om te zorgen dat mijn vader een lintje zou krijgen. Een onderscheiding in de orde van Oranje Nassau.
    Nou reken maar dat elk kind wel vindt dat zijn vader of moeder een lintje verdient maar mijn vader spant toch wel de kroon.

    Tomeloze energie, inzet en liefde voor alles wat hij doet. Zo heeft hij zich jaren ingezet voor diverse organisaties, liefdadigheidswerk etc.. Maar ook de Hortus Alkmaar. Dagen is hij daar te vinden en samen met alle vrijwilligers hebben ze ervoor kunnen zorgen dat de prachtige kruiden tuinen van VSM zijn bewaard en dat iedereen uit de omgeving kan genieten van deze schitterende stuk Alkmaarse geschiedenis tuinen.

    Hortus Alkmaar

    Lieve mensen wordt “vriend van de Hortus Alkmaar” het is een klein bedrag per jaar maar zo belangrijk voor het behoud van dit mooie stukje natuur. Sorry ik kan het niet helpen maar ik moet het wel even promoten😉 ..

    Maanden heeft mijn moeder enorme stress gehad omdat er van alles natuurlijk uitgezocht moest worden en vooral alle sporen gewist. Erik mocht niets weten en je kent dat wel, die Apple dingen onderling die synchroniseren altijd alles op alles dus je moest soms sneller dan het licht zijn. Erik overziet veel en heeft veel in de gaten, zo scherp als een havik.

    Lintje wordt Riddering

    Een groot geheim .. hoe moeilijk is het want je bent laaiend enthousiast.
    Hoe dichterbij we bij de “lintjes regen” zouden komen hoe spannender het werd en tot onze grote verrassing had de Koning bepaald dat Erik niet gewoon een lintje voor zijn inzet zou krijgen maar dat hij zelfs geridderd zou worden in de orde van Oranje Nassau. Wow .. dat werd weer iets andere koek.


    Iedereen die Erik een beetje kent weet dat hij niet zo veel geeft om uiterlijk en zijn haren nog wel eens alle kanten op kan staan omdat hij zichzelf geen tijd geeft naar de kapper te gaan. Wij noemen hem niet voor niets af en toe “catweazle” of verstrooide professor.

    Mijn moeder heeft zich suf gepiekerd om een smoes te bedenken dat hij netje geknipt in pak zou komen.

    Complot “Tante Co”

    De verjaardag van mijn oudtante, “tante Co” zij wordt 91 en heeft vroeger in de omgeving van Waarland gewoond. Om haar verjaardag te vieren zouden ze een soort Memory trip gaan maken langs de plaatsen waar ze gewoond hadden en starten met koffie in het Dorpshuis van Waarland.

    Totale overrompeling

    De blik in zijn ogen, de verwarring toen hij de tafel zag waar niet alleen tante Co aan zat maar ook zijn familie, vrienden, collega’s van vroeger, vrijwilligers en bestuursleden van de Hortus. Deze dag was onbetaalbaar en zo verdiend!
    Het was de grootste geheime missie in mijn leven tot nu toe en jeetje wat ben ik blij dat het voorbij is!

    Geridderd worden in de Oranje Nassau wordt je alleen als je bijzondere prestatie hebt geleverd, belangeloos tomeloze inzet voor anderen. Het bijzondere voor ons als gezin is het feit dat dit als “iets bijzonders” wordt beschouwd.

    Ik weet nu in elk geval dat een job bij de geheime dienst niets voor mij zal zijn!

    26 april 2024

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Me too of Niet?

    Me too of niet? Een heel gevoelig onderwerp ik weet het maar toch ga ik mijn mening hierover verkondigen ondanks dat ik ongetwijfeld mensen tegen de schenen schop. Laat ik beginnen met het feit dat ik niemand wil kwetsen. Het hele “Me too” verhaal zit ik toch telkens met grote verbazing naar te kijken en te luisteren. Want waar hebben we het eigenlijk over?

    Aanranding, verkrachting etc is NIET waar dit over gaat

    Natuurlijk als er ergens sprake is van aanranding, verkrachting, ongewenste zaken of kinderen, jonge tieners ten opzichte van volwassen of mensen met gezag dan is dat fout. Helemaal mee eens, dat kan niet door de beugel. Maar..

    Omhoog neuken

    Een man of vrouw (het kan toch echt twee kanten op) die zich “omhoog neuKt” zoals we het vroeger zeiden is in mijn ogen toch echt een kwestie van keuze. Je wil die promotie dat jij bereidt bent om daarvoor seksuele handelingen te treffen. Je kunt er ook voor kiezen om die promotie niet te nemen of ergens anders te gaan werken.

    Is het sjiek? Nee natuurlijk niet maar kom op zeg, je kiest er zelf voor of je wel of niet met die voorwaarden eens bent. Die dame die de regisseur een blowjob moest geven om die film job te krijgen, sorry schatje maar het is je eigen keuze. Als jij dan besluit om dit met open mond toe te treden dan heb jij geen recht om achteraf te klagen over een bittere smaak. Je kunt ook je mond dicht houden en besluiten dat je voor zo een producer niet wil werken.

    Dan heb je de groep met mensen die nu in eens last van “me too” hebben omdat ze in hun jeugd dingen gedaan hebben waar ze nu achteraf spijt van zouden hebben? Wie is er opgegroeid in de jaren 70-80-90 en heeft geen dingen gedaan waar je misschien spijt van hebt. Punt is dat jij op het moment dat je het deed, het helemaal prima en oke vond. Dus hoezo heb je dan een “Me too”?

    Spastische wereld

    Onze kinderen groeien wat dit betreft toch wel een beetje op in een spastische wereld. Voordat je iemand wil gaan zoenen zou je al in drievoud bijna, schriftelijk moeten vastleggen dat beide partijen elkaar graag een zoen willen geven, zonder dwang en zonder valse voorwendselen. Maar nu blijkt dat je al deze papieren nog langer moet bewaren dan de boekhouding voor de belastingdienst aangezien er op dit moment “me too’s” van 20-30 jaar geleden boven komen.

    Spijt achteraf

    Waar kan je dan nu nog van op aan als je beiden met consent elkaar zoent, vrijt en iemand de dag erna of nog langer erna “Spijt” krijgt.
    Dat je spijt krijgt dat kan natuurlijk altijd maar dat je het dan de andere partij kwalijk gaat nemen vind ik wel een ding.

    Wie verzint dit allemaal?

    Mannen mogen niet meer fluiten en worden al berispt als ze een keertje te ver achterom kijken.

    Vrouwen mogen niet meer te “bloot of sexy” over straat en ik denk dan. Wie heeft dit allemaal zo verzonnen?

    Vinden we het dan niet meer leuk als je merkt dat een ander je leuk vind? Moeten we dan allemaal een grote zonnebril op zodat niemand meer kan zien waar je naar kijkt en staart?

    Is dit o.a. de oorzaak voor het feit dat we zo veel vrijgezellen hebben in Nederland want ik hoor niets anders dan dat het verdraaid moeilijk is een leuke partner te vinden. Durft niemand meer openlijk elkaar te laten zien dat je leuk en interessant bent?

    Sportschool

    Er komt regelmatig een berichtje voorbij waarbij mannen aan de schandpaal gezet worden omdat ze naar een vrouw hebben gekeken. En natuurlijk zal er gekeken worden, andersom doen vrouwen dit ook.

    Begrijp goed dat er heel vaak niet eens op een seksuele manier wordt gekeken maar eerder m.b.t. de manier waarop jij een oefening uitvoert, welke spiergroep je dan zou pakken etc. of .. zoals ik zelf ook heb; met mijn muziekje in de oren gewoon EEN kant op staren zonder naar iets te kijken.

    IK heb daarnaast regelmatig gezien dat een man bezig was voor de spiegel met dumbells en een dame gewoon pal voor zijn neus gaat staan squatten en de man hierdoor heel spastisch moest gaan doen zodat het niet leek alsof hij naar haar keek en gewoon geen kant op kon.

    Slaan we niet allemaal gewoon een beetje door hierin?

    Seksueel grensoverschrijdend gedrag is not done!

    Seksueel grensoverschrijdend gedrag is natuurlijk not done. Wanneer 1 van de 2 te veel heeft gedronken dan hoor je respectvol iemand met rust te laten. Iedereen moet elkaar met respect behandelen, nee is nee etc. maar eerlijk is eerlijk vrouwen kunnen er ook wat van. Je wil niet weten hoe het soms in een vrouwen groep aan toe gaat als er een mooie man voorbijkomt. Hier steek ik hand in eigen boezem want als ik met mijn vriendinnen op pad ben dan zijn wij ook slecht.

    De vraag is alleen wat is seksueel grensoverschrijdend gedrag en welke keuzes maak jij hierin?

    Grensoverschrijdend gedrag is een breed begrip. Voor de een ligt dat al bij het na-fluiten terwijl het voor een ander veel verder kan gaan. Misschien moeten we op sommige dingen een klein beetje eelt kweken en ons niets aantrekken en op andere vlakken uiteraard een hardere lijn trekken.

    Maar lieve mensen laten we ook een klein beetje ons (boeren) verstand gebruiken.

    Ik heb in mijn jeugd ook het een en ander gedaan waarvan ik nu bijna 30 jaar later denk “ai.. zou ik nu toch anders doen” maar he, ik was jong en op dat moment wilde ik dat, dat was destijds mijn keuze.

    NOTE: Dit verhaal gaat niet, ik benadruk dit nog een keer, niet over mensen die verkracht, aangerand, misbruikt zijn. Niet over een scheve machtsverhouding etc. Dit betreft het gedrag van normale volwassenen die bij volle verstand keuzes maken.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Doe maar normaal

    “Doe maar normaal dan zijn we al gek genoeg”, deze titel is waar ik en de generatie boven mij mee zijn opgegroeid en waarvan ik zie, merk en hoor dat hij nog heel diep geworteld zit.

    Je hoofd boven het maaiveld

    Je moet vooral niet je hoofd boven het maaiveld uit steken. Je normaal, onopvallend gedragen, niet te hard lachen of praten en graag ook wat degelijke kleding dragen. ik kom uit een niet alledaags gezin.

    Mijn ouders zijn gescheiden in de jaren 70 wat echt in die tijd “not done was”. Mijn familie was 1 van de 2 gescheiden gezinnen in de omliggende wijken. Een jonge vrouw met 2 kleine kinderen en ze koos er ook nog voor om te gaan studeren aan de universiteit. Zo heb ik van haar geleerd dat je niet hoeft te zijn zoals alle anderen maar dat je kiest voor jezelf.

    Toch merk ik dat er nog veel mensen zijn die ergens in hun hoofd nog wat ouderwetse opvattingen hebben of zo in een rollenpatroon vast zitten dat ze er zelf geen eens erg in hebben. Ik ben dan misschien wat anders opgevoed en ik heb soms wat andere denkwijzen en opvattingen maar je zou verwachten anno 2025 dat er wel een en ander veranderd zou zijn.

    Calvinistische drang?

    Wat zit hier achter? Is het nog steeds die diepgewortelde Calvinistische drang naar “doe maar normaal dan zijn we gek genoeg?” of zit er een verborgen vorm van jaloezie achter en zouden zij eigenlijk ook graag wat vrijer willen leven?

    Zo werkt mijn man al meer dan 30 jaar grotendeels thuis. De buren zagen mijn man altijd aan de eettafel zitten achter de laptop of lopend aan de telefoon. Hij was altijd thuis dus hij zou wel geen baan hebben. Buren die dachten dat het wel oké was om voor elk wissewasje aan de deur te komen want je was tenslotte gewoon thuis. Het zou vast niet allemaal zuivere koek zijn. Nog steeds nu na alle corona lockdowns waarbij iedereen gevraagd werd zo veel mogelijk thuis te werken is het een lastig fenomeen dat iemand dus thuis aan het werk is. Op de een of andere manier werk je dan niet.

    Social Online

    Zo was ik Social Media ondernemer met een online business wat voor een hoop mensen abracadabra is terwijl ze zelf wel lustig het van alles online kopen. Social media is iets heel bijzonders. Je moet eigenlijk 7 dagen in de week online zijn en iets posten want de dag dat jij verzuimt iets te posten is de dag dat iedereen het gaat bestellen. Je bouwt een vertrouwensband op met je publiek door regelmatig persoonlijke postings te mixen met zakelijke.

    Maar pas op voor de 40 plus brigade die hun meningen al klaar hebben over het feit dat je wel erg veel post op Social media en je waarschijnlijk niets te doen hebt.

    De meningen (voortkomend uit een vorm van jaloezie?) als je regelmatig een selfie post en dan de opmerking krijg dat je alleen maar aandacht zoekt.
    Ik heb een eigen salon en ik ben mijn eigen visitekaartje. Ik ben mijn bedrijf en dat betekent dat ik mijzelf verkoop.

    Doe maar gek – liever dan normaal

    Dus voor iedereen met een mening (en die hebben we allemaal), misschien jezelf eens afvragen wat het is waarom jij je ergens aan stoort of zo’n uitgesproken mening hebt. Ik denk namelijk oprecht dat jij zelf ook liever iets gekker was geweest maar te bang bent voor mensen zoals jezelf 😉

    Ik kan het niet helpen om met een grote glimlach te kijken naar de generatie van mijn kinderen en klein kinderen. Een generatie vol gekke Tiktok filmpjes en selfies alsof ze super modellen zijn, zonder 1 vorm van schaamte of beperkingen. Doe maar lekker gek, normaal is er genoeg.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Bibberende knieën

    Bibberende knieën. Ik schreef deze column 6 nachtjes voordat ik voor de eerste keer geopereerd ging worden aan mijn borstbeen, jullie gaan dus even mee terug in de tijd naar 1 september 2023.

    Voor jullie woorden om te lezen en voor mij een mega reusachtige donderwolk die boven mijn hoofd hangt en mij bibberende knieën en een misselijk makend wee gevoel in mijn buik geeft.

    Al maanden sta ik op de wachtlijst en is alles oké en prima omdat het nog zo lekker ver weg is. Minimaal zo’n 6 maanden hadden ze gezegd want mensen komen van alle buurlanden om ons heen naar deze ene arts in dit ziekenhuis voor deze operatie. Er is namelijk in heel Europa maar 1 arts die deze operatie uitvoert.

    Dan komt dat bericht

    Dan in eens .. dan krijg je bericht dat je aan de beurt bent. Blijdschap en angst mengen zich samen. Gek he dat je dan door een datum in eens overspoeld kan raken door alle soorten emotie die je maar kent of misschien niet kent.

    Ik heb een zeldzame ziekte die extreme pijnen veroorzaakt en de artsen niet weten wat ze er mee of tegen kunnen doen. Ruim een jaar lang elke 12 weken een injectie in mijn borstbeen met Lidocaïne en Corticosteroïden hebben de pijn lichter gemaakt. Zo wilde ik vorig voorjaar niet meer leven vanwege 24/7 elke dag pijn levels 7-10 op een schaal van 0 tot 10.

    Het voortraject van injecties

    Deze afschuwelijke injecties zorgden er in elk geval voor dat mijn dagen weer dragelijker werden en ik weer het een en ander kon gaan doen. Ik ben een bezig bijtje en zit niet graag stil. Overdag ben ik dan ook 2-3 dagen in de week met mijn salon in de weer waar ik ook echt heel blij en gelukkig van word.

    Wat niemand buiten mijn inner cirkel weet en wat iedereen op “fakebook” dan ook niet leest en ziet zijn de avonden. De avonden waarbij ik met extra pijn medicatie op de bank lig met mijn hoofd op mijn man zijn buik. In elkaar gedoken van de pijn en geen energie of puf om iets te gaan doen. Ademhalen doet zelfs zeer en elke beweging voel ik.

    Helaas hebben de injecties bij mij niet het gehoopte resultaat en hebben wij begin dit jaar contact op genomen met de enige arts in heel Europa die opereert, iets wat ik eigenlijk hoopte te voorkomen is toch waar we voor gaan. Deze arts zal het onderste stukje van mijn borstbeen wegzagen en alleen al bij het idee beginnen die knieën weer te bibberen en komt dat gevoel weer omhoog.

    Hoe je ergens tegen opziet en naar uit kijkt

    Ik zie er vreselijk tegen op maar gek genoeg kijk ik er ook naar uit. Althans naar de periode zo twee of drie weken na de operatie, als het voorbij is.

    We zijn gewaarschuwd dat de eerste 2-3 weken helse pijn zal geven omdat zowel je buikvlies los gemaakt moet worden en er allerlei spieren en zenuwen opzij gelegd- verschoven moeten worden.

    Ik kijk uit naar de periode als de pijn van de operatie weg is en hopelijk kan ik na de 6 weken herstel tijd mijn leven weer normaal leiden in plaats van lijden.

    In het vooruitzicht om weer te kunnen paardrijden, weer een avond te kunnen dansen, zingen lachen en springen. Naar een periode waarin ik weer kan sporten en weer volop met alles mee kan doen zonder rekening te houden met 1-2 dagen herstel na kleine inspanning. Naar een leven zonder 24 uur per dag helse pijn. Hoe fijn zou dat zijn.

    Zo heeft elk huisje zijn kruisje en laat je niet misleiden dat het bij een ander altijd rozengeur en maneschijn is.

    UPDATE:
    We zijn nu 1.5 jaar na deze operatie. De pijn was gezakt tot een 2-3 level maar helaas met een maand of 8 begon hij weer te stijgen waardoor er een borstverkleiningsoperatie ingepland werd voor sept. 2024. Dit zodat ik zo min mogelijk een BH hoef te dragen. De onderste rand van (elke) bh geeft druk op de ribben en dat triggert de pijn, echter waren mijn borsten te zwaar om zonder bh te gaan.

    Ook nu een half jaar na de borstverkleining gaat de pijn weer omhoog en zitten we weer in de wachtkamer van dr. Brussel, de chirurg.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Het leven lacht en huilt

    Het leven lacht en huilt. Hoe bizar kan het leven soms lopen. Zo ben je gelukkig, je bent getrouwd, gezonde kinderen en klein kinderen en het volgende moment overkomt je iets of word je ziek. Elk huisje heeft zijn kruisje toch?

    4 jaar geleden werd ik “ziek”, ik kreeg steeds een rare pijn in mijn borstkas en buik. Zoals het “hoort” is het dan een kwestie van niet piepen en doorgaan, gaat wel weer over voordat je een jongetje wordt. Was het een van je kinderen geweest dan had je direct bij de huisarts gezeten maar nee, niet voor jezelf. Ik wilde geen “zeurpiet” zijn en vooral niet te snel bij de huisarts aankloppen want stel je eens voor dat het iets stompzinnigs is.. toch?

    Met de maanden werd de pijn erger en ging van level 2-4 op een schaal van 0 tot 10 naar een level 7-10 en dat 24 uur per dag, dag in dag uit. Dit was niet meer te overzien en niet meer te behappen.

    Je leven komt tot stilstand want negeren en functioneren lukt niet meer. De artsen weten het niet zo goed en ik kreeg het ene onderzoek na de andere. Niemand die zich kan voorstellen hoe het voelt en wat je voelt en ook voor het thuisfront was dit heel frustrerend. Ze zien dat ik pijn hebt maar kunnen niets, ik probeerde zo gezellig en leuk mogelijk als maar kon, te doen want iemand tot last zijn is een no-go

    De hel waarin je terecht komt als gezin

    Tot die ene nacht 3 jaar geleden deze maand .. De nacht waarop ik in bed tegen mijn man aan lig. In een foetus houding om de pijn een beetje op te vangen en hij zijn armen om mij heen heeft. “Lieverd” zeg ik tegen hem, “Ik wil niet dood maar zo.. zo wil ik niet leven, ik wil een gesprek in het ziekenhuis om te praten over euthanasie”.

    We hebben beiden die nacht verschrikkelijk gehuild en hij heeft mij zo goed als het kon stevig vastgehouden.

    De artsen in het ziekenhuis zijn zich net als mijn echtgenoot kapot geschrokken en er werden 3 trajecten uitgezet om te achterhalen wat mij mankeerde en zo goed als maar kon de pijnen te onderdrukken.

    De medicatie die ik van de pijnpoli kreeg hebben ongelooflijk veel hilarische momenten opgeleverd naast het verdriet. Ik heb een paar maanden geleefd in een wereld tussen de werkelijkheid en die van Peter Pan Neverland.

    Toeval bestaat niet!

    Toeval bestaat niet roepen wij altijd. Als laatste optie stond een kijkoperatie ingepland. Daar lig ik met mijn ok jasje aan op de tafel en de arts die mij zou opereren was weggeroepen. De vervangende arts krijgt van mij nog een keer een uitleg van mijn pijn en de plek. Wat blijkt, hij heeft in heel zijn carrière 1 patiënt gehad met soort gelijke klachten. Een zeldzame ziekte met helaas geen genezing maar wel iets beter gerichte pijnbestrijding. De week erna konden ze de diagnose stellen.

    Mijn leven lacht inmiddels weer maar het is soms lastig met deze ziekte om te gaan. De pijnlevels zijn nog steeds hoog, de vooruitzichten niet zo gunstig. 
    Voor de buitenwereld ben ik nog steeds die lachebek, die spring in het veld en bezige bijtje maar wat men niet ziet is dat mijn leven ’s avonds vaak huilt.

    Ik ben dankbaar voor de kracht die ik had om mijn “niet meer willen leven” wens te hebben uitgesproken want dat is de reden waarom ik er nu nog ben en toch kan lachen.

    Oordeel niet te snel over anderen want het leven lacht en huilt. Je weet niet welk drama er achter hun voordeur schuilt


    Update: In mijn volgende column vertel ik meer over het proces na de diagnose .. Het is weer heel actueel op dit moment omdat de pijn weer terugkomt en ik weer in de vooravond van een nieuwe operatie sta.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Kinderachtig gedrag

    Kinderachtig gedrag. Kinderen zijn superleuk en zorgen er ook voor dat je jezelf soms heerlijk kinderachtig kunt gedragen.

    Mijn oudste twee zijn 4 handen op 1 buik en het is dat ik weet dat er 1,5 jaar ongeveer tussen zit want de meeste mensen denken dat ze een tweeling zijn. Broer en zus met dezelfde hobby’s en dezelfde vriendengroep. De grote herrieschoppers en puinhoopmakers binnen ons gezin. De jongste is bijna 4 jaar jonger dan de middelste en een compleet ander kind. De zogeheten computernerd, die hoor je niet en zie je niet behalve als de wifi in huis uitvalt.

    Terug naar de oudste twee. Deze twee zijn uniek samen, voelen elkaar aan, delen elkaars geheimen en haalden samen kattenkwaad uit. Ivanna mijn oudste was vaak het brein van alle rottigheid en Sylvan (de middelste) voerde het dan blind uit.

    Zo belde de buurvrouw bij ons aan om te vertellen dat de kinderen poep door de brievenbus hadden gegooid. Heel pedagogisch moesten ze van ons met een emmertje sop naar de buurvrouw om schoon te gaan maken. Huilend op pad want dit was toch wel iets engs komen ze bij de buurvrouw aangelopen en die ziet die twee betraande smoeltjes .. smelt en zegt “ahh ik maak het wel schoon hoor, willen jullie een lolly?” En weg is dan je pedagogische opvoeding. Daar sta je dan als ouders met je goede gedrag.

    Dat samenwerken en onder 1 hoedje spelen dat kunnen zij wel maar dat kunnen wij ook.

    Zou houden wij er ook wel van om ze een beetje in de maling te nemen.

    Mijn echtgenoot heeft het heel lang kunnen volhouden dat hij Beyonce of ook wel “Be” van vroeger met knikkeren kent. Hebben wij jarenlang steeds weer die mop kunnen vertellen over “waarom loopt een kraai en hupt een mus” omdat ze toch de clue vergaten.

    Maar de grootste hilariteit was wel het verhaal van de onzichtbaarheidsspray.

    Daar zit je dan op de bank met zijn tweetjes, twee volwassen mensen en ons een beetje te vervelen. Wat ga je dan doen? Juist, de kinderen plagen. De oudste was met een vriendinnetje een horrorfilm boven aan het kijken en de middelste was bij zijn beste vriendin thuis. Beide kinderen hebben wij een berichtje gestuurd of ze naar buiten wilden kijken. Thuis hoor je dan boven de voetstappen en roetsj het gordijn open, het was donker buiten. Je kunt exact jezelf inbeelden wat Sylvan bij zijn vriendin gebeurde, ook daar naar het raam en naar buiten kijken.
    “Ik zie niets” is het antwoord van beiden. “Oh schrijf ik, kijk eens goed, ik zie jou wel. Je staat voor het raam, kijk dan ik zwaai naar je”
    Nee hoor zeggen ze allebei, ik zie niets.
    “Nou kijk eens goed, naast de lantaarnpaal, ik zie dat jij bijna met je gezicht tegen het raam zit”. , Ivanna horen we boven ook beetje gillen en giechelen met haar vriendin maar beiden zien niets. De kinderen vinden het creepy.

    En wij? Wij liggen ondertussen helemaal in een deuk op de bank en typen uiteindelijk “Dan werkt die onzichtbaarheidsspray goed”
    Oh wat voelen wij ons op zulke momenten heerlijk kinderachtig.

    En ja, ik ben zo’n loeder van een moeder die haar kinderen af en toe flink in de maling neemt 😉

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website