Chocolates

Life is like a box of chocolates
You never know what you’re gonna get

Categorie: Familie

  • Bibberende knieën

    Bibberende knieën. Ik schreef deze column 6 nachtjes voordat ik voor de eerste keer geopereerd ging worden aan mijn borstbeen, jullie gaan dus even mee terug in de tijd naar 1 september 2023.

    Voor jullie woorden om te lezen en voor mij een mega reusachtige donderwolk die boven mijn hoofd hangt en mij bibberende knieën en een misselijk makend wee gevoel in mijn buik geeft.

    Al maanden sta ik op de wachtlijst en is alles oké en prima omdat het nog zo lekker ver weg is. Minimaal zo’n 6 maanden hadden ze gezegd want mensen komen van alle buurlanden om ons heen naar deze ene arts in dit ziekenhuis voor deze operatie. Er is namelijk in heel Europa maar 1 arts die deze operatie uitvoert.

    Dan komt dat bericht

    Dan in eens .. dan krijg je bericht dat je aan de beurt bent. Blijdschap en angst mengen zich samen. Gek he dat je dan door een datum in eens overspoeld kan raken door alle soorten emotie die je maar kent of misschien niet kent.

    Ik heb een zeldzame ziekte die extreme pijnen veroorzaakt en de artsen niet weten wat ze er mee of tegen kunnen doen. Ruim een jaar lang elke 12 weken een injectie in mijn borstbeen met Lidocaïne en Corticosteroïden hebben de pijn lichter gemaakt. Zo wilde ik vorig voorjaar niet meer leven vanwege 24/7 elke dag pijn levels 7-10 op een schaal van 0 tot 10.

    Het voortraject van injecties

    Deze afschuwelijke injecties zorgden er in elk geval voor dat mijn dagen weer dragelijker werden en ik weer het een en ander kon gaan doen. Ik ben een bezig bijtje en zit niet graag stil. Overdag ben ik dan ook 2-3 dagen in de week met mijn salon in de weer waar ik ook echt heel blij en gelukkig van word.

    Wat niemand buiten mijn inner cirkel weet en wat iedereen op “fakebook” dan ook niet leest en ziet zijn de avonden. De avonden waarbij ik met extra pijn medicatie op de bank lig met mijn hoofd op mijn man zijn buik. In elkaar gedoken van de pijn en geen energie of puf om iets te gaan doen. Ademhalen doet zelfs zeer en elke beweging voel ik.

    Helaas hebben de injecties bij mij niet het gehoopte resultaat en hebben wij begin dit jaar contact op genomen met de enige arts in heel Europa die opereert, iets wat ik eigenlijk hoopte te voorkomen is toch waar we voor gaan. Deze arts zal het onderste stukje van mijn borstbeen wegzagen en alleen al bij het idee beginnen die knieën weer te bibberen en komt dat gevoel weer omhoog.

    Hoe je ergens tegen opziet en naar uit kijkt

    Ik zie er vreselijk tegen op maar gek genoeg kijk ik er ook naar uit. Althans naar de periode zo twee of drie weken na de operatie, als het voorbij is.

    We zijn gewaarschuwd dat de eerste 2-3 weken helse pijn zal geven omdat zowel je buikvlies los gemaakt moet worden en er allerlei spieren en zenuwen opzij gelegd- verschoven moeten worden.

    Ik kijk uit naar de periode als de pijn van de operatie weg is en hopelijk kan ik na de 6 weken herstel tijd mijn leven weer normaal leiden in plaats van lijden.

    In het vooruitzicht om weer te kunnen paardrijden, weer een avond te kunnen dansen, zingen lachen en springen. Naar een periode waarin ik weer kan sporten en weer volop met alles mee kan doen zonder rekening te houden met 1-2 dagen herstel na kleine inspanning. Naar een leven zonder 24 uur per dag helse pijn. Hoe fijn zou dat zijn.

    Zo heeft elk huisje zijn kruisje en laat je niet misleiden dat het bij een ander altijd rozengeur en maneschijn is.

    UPDATE:
    We zijn nu 1.5 jaar na deze operatie. De pijn was gezakt tot een 2-3 level maar helaas met een maand of 8 begon hij weer te stijgen waardoor er een borstverkleiningsoperatie ingepland werd voor sept. 2024. Dit zodat ik zo min mogelijk een BH hoef te dragen. De onderste rand van (elke) bh geeft druk op de ribben en dat triggert de pijn, echter waren mijn borsten te zwaar om zonder bh te gaan.

    Ook nu een half jaar na de borstverkleining gaat de pijn weer omhoog en zitten we weer in de wachtkamer van dr. Brussel, de chirurg.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Het leven lacht en huilt

    Het leven lacht en huilt. Hoe bizar kan het leven soms lopen. Zo ben je gelukkig, je bent getrouwd, gezonde kinderen en klein kinderen en het volgende moment overkomt je iets of word je ziek. Elk huisje heeft zijn kruisje toch?

    4 jaar geleden werd ik “ziek”, ik kreeg steeds een rare pijn in mijn borstkas en buik. Zoals het “hoort” is het dan een kwestie van niet piepen en doorgaan, gaat wel weer over voordat je een jongetje wordt. Was het een van je kinderen geweest dan had je direct bij de huisarts gezeten maar nee, niet voor jezelf. Ik wilde geen “zeurpiet” zijn en vooral niet te snel bij de huisarts aankloppen want stel je eens voor dat het iets stompzinnigs is.. toch?

    Met de maanden werd de pijn erger en ging van level 2-4 op een schaal van 0 tot 10 naar een level 7-10 en dat 24 uur per dag, dag in dag uit. Dit was niet meer te overzien en niet meer te behappen.

    Je leven komt tot stilstand want negeren en functioneren lukt niet meer. De artsen weten het niet zo goed en ik kreeg het ene onderzoek na de andere. Niemand die zich kan voorstellen hoe het voelt en wat je voelt en ook voor het thuisfront was dit heel frustrerend. Ze zien dat ik pijn hebt maar kunnen niets, ik probeerde zo gezellig en leuk mogelijk als maar kon, te doen want iemand tot last zijn is een no-go

    De hel waarin je terecht komt als gezin

    Tot die ene nacht 3 jaar geleden deze maand .. De nacht waarop ik in bed tegen mijn man aan lig. In een foetus houding om de pijn een beetje op te vangen en hij zijn armen om mij heen heeft. “Lieverd” zeg ik tegen hem, “Ik wil niet dood maar zo.. zo wil ik niet leven, ik wil een gesprek in het ziekenhuis om te praten over euthanasie”.

    We hebben beiden die nacht verschrikkelijk gehuild en hij heeft mij zo goed als het kon stevig vastgehouden.

    De artsen in het ziekenhuis zijn zich net als mijn echtgenoot kapot geschrokken en er werden 3 trajecten uitgezet om te achterhalen wat mij mankeerde en zo goed als maar kon de pijnen te onderdrukken.

    De medicatie die ik van de pijnpoli kreeg hebben ongelooflijk veel hilarische momenten opgeleverd naast het verdriet. Ik heb een paar maanden geleefd in een wereld tussen de werkelijkheid en die van Peter Pan Neverland.

    Toeval bestaat niet!

    Toeval bestaat niet roepen wij altijd. Als laatste optie stond een kijkoperatie ingepland. Daar lig ik met mijn ok jasje aan op de tafel en de arts die mij zou opereren was weggeroepen. De vervangende arts krijgt van mij nog een keer een uitleg van mijn pijn en de plek. Wat blijkt, hij heeft in heel zijn carrière 1 patiënt gehad met soort gelijke klachten. Een zeldzame ziekte met helaas geen genezing maar wel iets beter gerichte pijnbestrijding. De week erna konden ze de diagnose stellen.

    Mijn leven lacht inmiddels weer maar het is soms lastig met deze ziekte om te gaan. De pijnlevels zijn nog steeds hoog, de vooruitzichten niet zo gunstig. 
    Voor de buitenwereld ben ik nog steeds die lachebek, die spring in het veld en bezige bijtje maar wat men niet ziet is dat mijn leven ’s avonds vaak huilt.

    Ik ben dankbaar voor de kracht die ik had om mijn “niet meer willen leven” wens te hebben uitgesproken want dat is de reden waarom ik er nu nog ben en toch kan lachen.

    Oordeel niet te snel over anderen want het leven lacht en huilt. Je weet niet welk drama er achter hun voordeur schuilt


    Update: In mijn volgende column vertel ik meer over het proces na de diagnose .. Het is weer heel actueel op dit moment omdat de pijn weer terugkomt en ik weer in de vooravond van een nieuwe operatie sta.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Kinderachtig gedrag

    Kinderachtig gedrag. Kinderen zijn superleuk en zorgen er ook voor dat je jezelf soms heerlijk kinderachtig kunt gedragen.

    Mijn oudste twee zijn 4 handen op 1 buik en het is dat ik weet dat er 1,5 jaar ongeveer tussen zit want de meeste mensen denken dat ze een tweeling zijn. Broer en zus met dezelfde hobby’s en dezelfde vriendengroep. De grote herrieschoppers en puinhoopmakers binnen ons gezin. De jongste is bijna 4 jaar jonger dan de middelste en een compleet ander kind. De zogeheten computernerd, die hoor je niet en zie je niet behalve als de wifi in huis uitvalt.

    Terug naar de oudste twee. Deze twee zijn uniek samen, voelen elkaar aan, delen elkaars geheimen en haalden samen kattenkwaad uit. Ivanna mijn oudste was vaak het brein van alle rottigheid en Sylvan (de middelste) voerde het dan blind uit.

    Zo belde de buurvrouw bij ons aan om te vertellen dat de kinderen poep door de brievenbus hadden gegooid. Heel pedagogisch moesten ze van ons met een emmertje sop naar de buurvrouw om schoon te gaan maken. Huilend op pad want dit was toch wel iets engs komen ze bij de buurvrouw aangelopen en die ziet die twee betraande smoeltjes .. smelt en zegt “ahh ik maak het wel schoon hoor, willen jullie een lolly?” En weg is dan je pedagogische opvoeding. Daar sta je dan als ouders met je goede gedrag.

    Dat samenwerken en onder 1 hoedje spelen dat kunnen zij wel maar dat kunnen wij ook.

    Zou houden wij er ook wel van om ze een beetje in de maling te nemen.

    Mijn echtgenoot heeft het heel lang kunnen volhouden dat hij Beyonce of ook wel “Be” van vroeger met knikkeren kent. Hebben wij jarenlang steeds weer die mop kunnen vertellen over “waarom loopt een kraai en hupt een mus” omdat ze toch de clue vergaten.

    Maar de grootste hilariteit was wel het verhaal van de onzichtbaarheidsspray.

    Daar zit je dan op de bank met zijn tweetjes, twee volwassen mensen en ons een beetje te vervelen. Wat ga je dan doen? Juist, de kinderen plagen. De oudste was met een vriendinnetje een horrorfilm boven aan het kijken en de middelste was bij zijn beste vriendin thuis. Beide kinderen hebben wij een berichtje gestuurd of ze naar buiten wilden kijken. Thuis hoor je dan boven de voetstappen en roetsj het gordijn open, het was donker buiten. Je kunt exact jezelf inbeelden wat Sylvan bij zijn vriendin gebeurde, ook daar naar het raam en naar buiten kijken.
    “Ik zie niets” is het antwoord van beiden. “Oh schrijf ik, kijk eens goed, ik zie jou wel. Je staat voor het raam, kijk dan ik zwaai naar je”
    Nee hoor zeggen ze allebei, ik zie niets.
    “Nou kijk eens goed, naast de lantaarnpaal, ik zie dat jij bijna met je gezicht tegen het raam zit”. , Ivanna horen we boven ook beetje gillen en giechelen met haar vriendin maar beiden zien niets. De kinderen vinden het creepy.

    En wij? Wij liggen ondertussen helemaal in een deuk op de bank en typen uiteindelijk “Dan werkt die onzichtbaarheidsspray goed”
    Oh wat voelen wij ons op zulke momenten heerlijk kinderachtig.

    En ja, ik ben zo’n loeder van een moeder die haar kinderen af en toe flink in de maling neemt 😉

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Just a Thought

    Just a thought: Af en toe kom je quotes tegen op Social Media waarvan je direct denkt YES. Zo ook deze die ik vandaag met jullie wil delen.

    “Verwar mijn houding niet met persoonlijkheid… Mijn persoonlijkheid is wie ik ben en mijn houding hangt af van hoe jij bent”…

    Briljant want deze 2 zinnen zijn zo verschrikkelijk waar!

    Wij mensen zijn zo enorm goed in oordelen over anderen, wat anderen doen, dragen, zeggen en hoe ze kijken of wat ze “uitstralen” en als klap op de vuurpijl hebben we niet alleen ons oordeel klaar maar ook het label er al opgeplakt en alles al voor de ander ingevuld en in een laadje gestopt.

    Begrijp mij niet verkeerd, ook ik maak mij hier schuldig aan hoor.

    Ik probeer mij echter er wel bewust van te zijn en als ik merk dat ik oordeel dan probeer ik mij ook te realiseren dat ik niet zo moet denken en het los moet laten. Met een open mind en vooral een open vizier.

    Gelukkig heb ik een partner die mij erop wijst als ik bijvoorbeeld in de fik vlieg om iets. Hij probeert dan altijd eventuele beweegreden van waarom iemand iets zegt/doet te laten zien en laat mij dus inzien dat ik in de fik vlieg gebaseerd op het oordeel dat IK heb over iets, iemand en wat & waarom een ander dit doet.

    Uiteraard doe ik dit ook andersom naar hem toe (ik sta alleen wat sneller in de fik dan hij, ik ben iets heethoofdiger ;-))

    Ik denk tegenwoordig steeds meer dat “als iedereen nu eens iets vaker stilt staat bij het idee dat jij een oordeel/mening velt gebaseerd op de kennis/wetenschap en manier van denken die jij hebt en de ander misschien gebaseerd op zijn/haar kennis enz.” dat zou een hoop miscommunicatie schelen denk ik.

    Want daar gaat het dus mee fout. Communiceren…

    Neem eens wat tieners. Regelmatig hoor ik dat iemand “arrogant” is. Dan vraag ik wel eens “oh ken je die dan?” en vaak is het antwoord “nee maar die kijkt zo arrogant”.
    Het label is al geplakt dus men staat niet meer open voor meer.

    Misschien had deze persoon wel een slechte dag, keek hij/zij in de zon. Misschien is dit wel gewoon iemand zijn blik en is diegene heel erg aardig OF misschien had deze persoon ook wel het idee dat jij arrogant en niet leuk bent en is deze “arrogante blik” een houding of ook wel een reactie naar jou toe gebaseerd op jouw houding of acties?

    Vaak is iemand zijn/haar houding namelijk een reactie op de andere kant.
    Een houding is niets meer of minder dan een weerspiegeling als reactie terwijl iemand zijn persoonlijkheid compleet anders kan zijn.

    Benader iemand open, vriendelijk en vaak krijg je dan ook een vriendelijke reactie.
    Benader iemand met een houding van “mij krijg je niet klein, wat wil je nou” en dan krijg je een reactie die voortkomt uit verdediging. Bij de eerstvolgende keer als je een oordeel hebt over iemand zijn houding, kijk eens verder maar vooral ook naar jezelf:-)

    Geschreven om gewoon eens te filosoferen over het leven. Just a thought.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Haat liefde met Google

    Haat liefde met Google. Ik hou van gadgets en mensen die mij kennen weten dat wanneer er blauw led in zit, ik het helemaal geweldig ga vinden en vaak ook wel wil hebben. Zo is het ook hilarisch als wij naar de Media markt gaan want over het algemeen zijn het de mannen die een mega televisie willen en de vrouwen houden het vaak liever wat bescheiden. Ik hou van groot, dus ook een grote televisie. Mijn man piepte en stribbelde tegen maar we weten allemaal wel hoe dit werkt toch? Exact er staat dus bij ons een mega televisie in de kamer onder het mom dat met deze enorme woonkamer ik gewoon niets kon zien met de oude tv.

    Ik was dan ook enorme fan en groot voorstander om van ons nieuwe huis 4 jaar geleden een smart home te maken. Ja ja I love it, ik zag het al helemaal voor mij hoe dat zou gaan. Klap in je handen en hop licht aan of uit, Hey Google goedemorgen en je koffie stroomt door, lampjes gaan aan en je krijgt het weerbericht voor die dag.

    De realiteit ligt soms iets anders. Het begint er al mee dat ik een manlijke google heb en de rest in huis een vrouw. Ik vind haar vaak zo bazig klinken dus doe mij maar de man. Nou dat was echt een blunder want we hebben niet voor niet Mannen komen van Mars en vrouwen van Venus. Onze communicatie is vaak niet al te duidelijk.
    Hij begrijpt mij gewoon niet.

    Iedereen in huis mag tv kijken behalve ik. Ja ik mag mee kijken maar alleen is een no go. Stee vast als Man of kinderen zeggen “hey Google, tv aan” dan doet zij braaf de goede lampen, de soundbar en de televisie aan. Zodra ik Google vraag of de tv aan mag dan krijg ik als antwoord dat een of meerdere apparaten niet beschikbaar zijn en komt er een compleet verhaal achter aan van diverse winkels in de buurt.

    Dit betekent ook dat als ik alleen thuis ben, met regelmaat in het donker zit omdat ik het licht niet aankrijg.
    Wanneer wij naar bed gaan kan je met het commando “hey google, ik ben de laatste” alles in 1x uitzetten. Maar Google heeft er een hard hoofd in als ik de laatste ben, dan antwoord hij braaf “Dat is goed om te weten”.

    Google van ons huis is over het algemeen een vrouw en niet om te roddelen maar dat wordt soms overduidelijk. Heel soms heeft zij zin om mij te antwoorden maar dan moet je opletten want ze heeft vaak niet veel goeds in de zin. Vandaag was ze echt bitchy. Ik stelde een vraag en ik krijg in de eerste instantie als antwoord: “Hier alles goed hoor, hoe is jouw dag?” Dan denk je goh wat aardig dat ze wil weten hoe het met mij gaat maar nog voordat ik antwoord kan geven komt ze op snibbige toon met de tekst: “Kan je dit ook eens op een andere manier zeggen? Ik snap je niet” en dan begrijpen wij vrouwen natuurlijk allemaal dat dit gewoon sarcastisch bedoeld was.

    Sorry google ik eet mijn eten wel gewoon aan tafel zonder licht en wacht tot mijn man of zoon thuis komt en het licht aan doet.
    Wie wilde er nog maar een smart home? Dat was zo echt niet smart van mij maar ja, ik ben dan ook een vrouw 😉

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Hoge hakken in de paardenstront

    Hoge hakken in de paardenstront. Ik ben gek op hoge hakken, hoge hakken en een paardenmeisje in hart en nieren. Natuurlijk sta ik niet letterlijk met mijn hoge hakken in de paardenstront maar het is wel de perfecte manier om de tegenstellingen direct duidelijk te maken. Iedereen kan zich meteen een voorstelling maken van het feit dat die twee zaken eigenlijk niet zo veel met elkaar gemeen hebben maar geloof mij, dat maakt ook helemaal niets uit.

    Zo voel ik mij helemaal in mijn sas in de stal, als ik bij mijn vriendin vroeger was en haar dochter kwam thuis met stinkende rijbroek en laarzen dan was haar reactie gadver en voor mij rook het als de nieuwste geur van Yves Saint Laurent snnuifffff .. zalig!! Wij paardenmeisjes begrepen elkaar perfect. Maar aan de andere kant voel ik mij heerlijk vrouwelijk als ik hoge hakken aan heb.
    Het maakt mij niet alleen 10- 12 cm langer.. (dat is echt een dingetje die ik eens moet gaan bespreken denk ik). Oke die 10cm..

    Vroeger hadden we de schoolarts, weet je het nog? Die konden dan een geweldige grafiek maken met de lengte van je ouders, jouw lengtes en nog een hoop getallen en dan hoppa daar kwam dan een magisch getal uit. JOUW toekomstige lengte.
    165 cm was mij beloofd. Dan begrijp je denk ik wel dat ik diep teleurgesteld was toen ik niet voorbij die 155 cm ging.

    Ik denk dat hier al mijn liefde voor hoge hakken is geboren. 10cm wauw voor veel mensen niet voor te stellen maar als je zo klein bent als ik dan is 10cm gewoon een ding. Ik heb de rest van mijn hele leven gehouden van groot. Een grote man (193 cm) , een grote auto (SUV) en zo reed ik graag op grote paarden.

    De psycholoog heb ik gelukkig niet nodig want inmiddels ben ik helemaal gewend aan mijn eigen lengte. Tegenstellingen we hebben ze dus volop, de hoge hakken met een leuke jurk, netjes gekleed en op & top vrouwelijk maar hier tegenover loop ik  ook graag in mijn rijbroek met mijn rijlaarzen door de paardenstront.

    Zo sta ik met mijn haar netjes, lipstick op en nagels gelakt  in de beauty salon om klanten een mooie gezichtsbehandeling te geven maar daarnaast met dezelfde lipstick en rode nagellak begeef ik mij in de gym maar ook op het spirituele pad. Ik geef zowel Reiki cursussen als ook mensen en bijvoorbeeld paarden een Reiki healing.

    Ik moet er wel een beetje om lachen als mensen mij verbaast aankijken dat ik een Reiki therapeut ben. We hebben immers allemaal vooroordelen of laat ik het anders zeggen, beelden / prototypes van hoe wij denken dat dingen / mensen er uit zouden moeten zien.
    Mijn uiterlijk past dan niet altijd voor iedereen in het plaatje van de alternatieve geneeskunde, Reiki therapeut maar suprise suprise ik heb nog nooit van mijn leven in een doosje gepast ondanks dat ik zo klein ben.

    Voor alle duidelijkheid (mijn man leest mee) heb ik voor mijn verjaardag wel graag Libre van YSL en niet de geur van .. You know what!

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Hoofd vol stemmetjes

    Ik heb een hoofd vol stemmetjes.. letterlijke en figuurlijke. Of zijn ze stiekem toch altijd figuurlijk. Geen idee eigenlijk en ik ga er vanuit dat iedereen stemmetjes heeft alhoewel ik niet in iemand zijn hoofd kan kijken om te zien hoe dat bij een ander werkt.

    Mijn man vertelt wel eens (dan vraag ik natuurlijk zoals wij vrouwen vaak nieuwsgierig zijn “waar denk je aan”) dat hij nergens aan denkt. Hoofd leeg, niets .. zijn zo geheten “nothing box”.
    Bestaat dat echt? Kan iemand echt nergens aan denken?

    Voor mij is dat godsonmogelijk, mijn hoofd staat altijd “aan”. Ik heb altijd stemmen in mijn hoofd, mijn eigen stem waar ik hele gesprekken mee kan voeren, mijn gedachtes en soms meer. Die gedachtes die hebben toch een andere vibratie, klank of gevoel. Klinkt dat gek als ik dat zeg of zijn er mensen die mij begrijpen? Er zit verschil in de stemmen die ik in mijn hoofd heb.

    Ik zeg hiermee niet dat ik schizofreen ben of iets dergelijks. Van wat ik er van begrijp zit dat weer heel anders in elkaar en heb je dan meerdere persoonlijkheden. Dit ben ik zelf, mijn eigen persoonlijkheid, maar dan op verschillende levels. Je geweten (ziel), je hoofd, je hart en intuïtie. Vooral dat laatste heb ik in mijn leven te vaak genegeerd. Niet luisteren naar dat stemmetje die je waarschuwt. Negeren al die rode vlaggen en alarmen die je krijgt, simpel weg omdat een ander stemmetje, die van je hart probeert te zeggen dat je het goede in de mens moet zien. Je hoofd stemmetje zijn je hersenen die de dingen heel pragmatisch benaderen.

    Soms hebben ze ruzie, een conflict en wil elk stemmetje gelijk hebben. De tijd zal het dan leren denk ik dan maar. Zelfs nu ik deze column aan het schrijven ben is het stil buiten mijn lichaam maar een drukte van jewelste in mijn hoofd. Zou iemand het kunnen horen al die gesprekken die ik heb? Heb jij die ook vraag ik mij wel eens af als ik naar een ander kijk.

    Deze week heb ik een prachtige Reiki 1 cursus mogen geven aan 4 totaal verschillende mooie mensen. Een van deze dames heeft een beetje dezelfde energie level als ik heb en als wij bij elkaar zijn dan stuiteren we vaak heen en weer, gesprekken gaan van de hak op de tak maar we zitten op dezelfde golflengte en spreken dus elkaars taal. Tijdens de Reiki inwijdingen voelde zij dat haar hoofd leeg werd. Dat ze een rust over zichzelf kreeg en het gewoon even stil was in haar hoofd.
    Op dit soort dagen, momenten kan je je hoofd even stil zetten en voelen vanuit je hart en je intuïtie. Prachtig!

    Tijdens een training “Remote viewing” waarbij je leert de meest waarschijnlijke toekomst te zien, heb ik geleerd dat wij veel te veel denken met ons hoofd. Eigenlijk zouden we meer vanuit ons hart en intuïtie moeten denken en ons hoofd gebruiken als tool. Met remote viewing gaat het om alles wat in de eerste 2 seconden je stemmetje vertelt, na die 2 seconden neemt onze verbeelding het over en wordt gezien als “ruis”. 

    Ik heb een hoofd vol stemmetjes, kippenhok, gekakel, zinnige discussies en een  hoop ruis.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Verjaardag verrassing

    Verjaardag verrassing, we houden er allemaal wel van om verrast te worden of niet soms? Nou.. Ik hou niet van verrassingen die voor mij bestemd zijn. Je maakt mij hier niet gelukkig mee. Althans niet als ik weet dat ik verrast ga worden want dan wil ik weten wat er gaat gebeuren.

    Ik vind het wel heerlijk om een ander te verrassen alleen door mijn enthousiasme lukt dat hele verrassingseffect vaak niet zo goed. Het werkt als een soort vulkaan in mij, die op punt staat uit te barsten. Het brand van binnen om naar buiten te mogen komen en ik krijg dan altijd zo’n onbedwingbare drang en enthousiasme om het te verklappen voordat de datum van verrassing zo ver is.

    Toen ik 50 zou worden wist ik vooraf al dat ik gewoon echt geen verrassing wil. Geen pop of andere fratsen voor de deur. Niet dat ik geen 50 wilde worden want dat vind ik geen enkel probleem. Leeftijd is slechts een getal. Ik wil al die poeha er om heen niet.

    Het duurde nog een aantal maanden maar het hield mij wel bezig. Het was een dubbel gevoel want aan de ene kant dacht ik “ik wil een feest geven, met eten en muziek” en aan de andere kant ging ik het liefst gewoon lekker weg. De lijst met mensen die je uit gaat nodigen voor een feest wordt groter en groter want als je een uitnodigt heb je al snel dat je je verplicht voelt de ander ook te vragen. Voordat je het weet zit je op een serieus aantal gasten. Vervolgens dacht ik “En voor wie deed ik dit nog maar?, we gaan lekker 2 weken ergens naar toe aan het strand met palmbomen waar het minimaal 24 graden is.”

    Verjaardag verrassingen, zo ging mijn vriendin haar man een keer verrassen met een cadeau om nooit te vergeten. Hij heeft zo vaak aangegeven dat hij de Ramblas wilde zien. Alles was in het diepste geheim geregeld, hij wist van niets. En een voorpret dat mijn vriendin heeft gehad! De koffers waren al ingepakt en stonden klaar in de auto. Hij had niets in de gaten.

    Midden in de nacht maakt ze haar man wakker “schat we moeten opstaan en gaan”. Half slaap dronken stapt hij bij haar in de auto op weg naar Schiphol. Hij vond het allemaal geweldig en had geen idee wat mijn vriendin voor hem in petto had. Aangekomen in Spanje hebben ze ingecheckt in het hotel. Wat Rond gekeken, ’s avonds lekker gegeten en op tijd naar bed.

    De volgende dag moesten ze vroeg op en vol enthousiasme zegt mijn vriendin “kom op schat we moeten gaan”. “Ja maar lieverd wat gaan we doen dan” vraagt hij.
    “We gaan naar de Ramblas, waar jij zo graag heen wil” waarop hij keihard in lachen uitbarst en zegt “Lieverd de Ramblas ligt in Barcelona en wij zitten in MADRID”.

    Gelukkig hebben ze genoten van Madrid en zijn ze een jaar later met zijn verjaardag alsnog in Barcelona op de Ramblas geweest.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Schoonheid van het leven

    Schoonheid van het leven. Wauw een prachtige kans lag er op mijn pad met het aanbod columns te gaan schrijven voor Flessenpost Alkmaar. Ik zal mijzelf voorstellen, mijn naam is Cindy Schrikkema-Stofberg, ik ben getrouwd, heb 3 kinderen en 2 kleinkinderen.

    3 jaar lang heb ik met plezier elke 14 dagen een column gepubliceerd maar helaas is Flessenpost Alkmaar inmiddels niet meer actief.

    Mijn columns zijn voor mij te kostbaar om te laten verstoffen.. Het zijn mijn bonbons in de doos.

    Schrijven is al jaren een van mijn passies en helaas maak ik er veel te weinig tijd voor vrij vandaar dat ik deze mooie kans met beide handen greep en uiteraard des Cindy’s mij er vol in zal gaan storten.

    Mijn thuisfront kent mij iets langer dan vandaag en soms ook wat beter dan ik mijzelf wil kennen. Dit betekende natuurlijk ook een flinke en terechte discussie over privacy, normen, waarden en ethiek. Heel duidelijk binnen ons gezin hebben we afgelopen weekend afgebakend waar de grenzen zullen liggen.

    Geloof mij dit is echt nodig want ik sta soms net even iets anders in het leven dan een ander. Zo ben ik een enorme spring in het veld, beetje onstuimig en kan ik mijzelf ergens volledig instorten zonder eerst na te denken over de consequenties terwijl mijn man een heerlijke helikopterview bezit en alle mogelijke problemen in 3 seconden al getackeld heeft.

    Voor de klanten in mijn salon is privacy heel duidelijk en afgebakend, Ik kan een casus delen met een verhaal zonder persoonlijke informatie. Mijn gezin echter kan iedereen vinden via google en het zal snel duidelijk kunnen worden over wie ik geschreven heb.

    Ik kan dus in al mijn enthousiasme en onnadenkendheid dingen schrijven wat voor een ander in mijn gezin niet had gehoeven. Dat maakt mij aan de ene kant een heel leuk, grappig en uniek persoon maar aan de andere kant natuurlijk een enorme ergernis bron.

    Zo zie je maar weer ethiek, normen en waarden zijn voor elk persoon weer anders.

    We hebben het allemaal maar vinden graag dat de enige geldende norm onze eigen ethiek zou zijn. Dat brengt mij op de vraag “wat is schoonheid? Stel 10 mensen deze vraag en ongetwijfeld zal je 10 verschillende antwoorden krijgen. Wat de een schoonheid vindt, zal een ander verafschuwen.

    Ik ben geen haar beter want ik heb natuurlijk ook zo mijn ideeën over wat ik schoonheid vind en wat het schoonheidsideaal zou zijn. Zo raakte ik tijdens een opleiding in gesprek met een cosmetisch arts over de huidige trend van overvolle lippen met een randje. Lippen die in de volksmond richting duck face gaan.

    “Absoluut niet mooi” was mijn reactie, “zou ik zelf nooit willen doen bij een client” volgde er volmondig uit de groep. De arts draaide zich om en vroeg ons heel terecht: “En die schoteltjes in de lippen van een Afrikaanse stam of die lange halzen vol kettingen in Afrika? Deze stammen vinden dit prachtig en verafschuwen onze lippen en halzen. Wie zijn wij om te bepalen wat het schoonheidsideaal is?”


    Een enorme eyeopener! Hij had gelijk. Daar zaten wij dan met ons mond vol normen en waarden maar van wie? Exact, die van ons zelf. Onze kijk op de schoonheid van het leven.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website