Chocolates

Life is like a box of chocolates
You never know what you’re gonna get

Categorie: Werk

  • Kostbare tijd

    Kostbare tijd. Verbaas u niet, verwonder u slechts. Dit is echt zo’n uitspraak die ik steeds vaker in mijzelf herhaal maar ik kan het niet laten om mij soms toch echt enorm te verbazen.

    Mensen zijn bijzonder dat is mij wel duidelijk en dat wil niet altijd iets positiefs betekenen 😉

    Ik was altijd een mens van de tijd, kwam liever een half uur te vroeg dan 3 minuten te laat. Ik kon mij altijd ergeren aan mensen die te laat kwamen en dan lachend riepen “Dat geeft toch niets, ik ben er nu toch?”

    Kostbare tijd niets waard voor anderen?

    Mensen die te laat komen hebben namelijk gewoon geen ergernis, die voelen niet hoe vervelend het is en realiseren zich dus ook niet dat het voor de andere kant heel anders voelt.
    Het heeft dan dus ook voor mij geen zin om mij hier aan te ergeren want de enige die er dan last van heb ben ik zelf. Maar .. dat neemt niet weg dat de ruimte van ergernis plaats heeft gemaakt voor verbazing of verwondering.

    Het heeft geen zin om mij bezig te houden met hoe het kan dat anderen zo gemakzuchtig kunnen zijn met de tijd van een ander. Het is mijn eigen keuze om te vroeg te komen en het is ook mijn eigen keuze om te wachten op iemand.

    Zakelijke tijd

    Zakelijk zit ik er inmiddels wel anders in. Zo moeilijk als ik dat vroeger vond heb ik toch geleerd dat mijn tijd kostbare tijd is. Wanneer een klant in mijn salon niet komt opdagen dan krijgt deze een kans om uit te leggen waarom hij of zij niet gekomen is. Als ik in dit verhaal voel dat het echt een vergissing was, iemand zich oprecht rot er onder voelt vind ik het vaak wel oké en boeken we een nieuwe afspraak maar als ik daarin twijfels heb, dan komt er echt een no-show factuur.
    Dit zijn mijn zakelijke uren en hier kies ik er niet voor om te wachten. Gelukkig komt dit in mijn salon niet zo vaak voor.

    Ik hoor steeds meer collega’s die aanbetalingen vragen of de behandelingen vooruit laten betalen om zo de aantallen no-shows te verlagen. Nieuwe klanten die last minute toch geen zin hebben om hun bed uit te komen schijnt nu echt een “ding” te zijn.

    Tijd krijg je nooit meer terug

    Ik verwonder mij over dit soort zaken.
    Mijn tijd is kostbare tijd, ook privé. Tijd zou voor iedereen kostbaar moeten zijn want hoeveel geld je ook verdient in het leven, je kunt er nooit tijd voor kopen. Elke minuut die voorbij is, is voorbij en krijg je nooit meer terug maar het aller belangrijkste is dat jij niet weet hoeveel tijd jij hebt in je leven.

    We zouden allemaal eens kijken hoe wij ons leven leven. Besteden we de tijd aan de dingen die we leuk vinden of alleen maar aan wat men van ons verwacht en wat we moeten doen? Verspillen we tijd aan onzinnige dingen die ons niet blij maken of laten we ons leven door anderen?

    Bijna doodervaring

    Door mijn bijna dood ervaring realiseer ik mij des te meer dat het morgen zo maar over kan zijn. Dat het weinig zin heeft in het verleden te leven want dat is geweest en ook niet te veel in de toekomst want tja, ten eerste kan je morgen zo dood neervallen en ten tweede weten we eigenlijk allemaal wel dat alles zo kan veranderen. Leef nu en geniet nu. Wees alleen zuinig op jouw kostbare goed en verspil het niet aan de verkeerde mensen of dingen.

    Ik probeer verstandige keuzes te maken voor mijzelf. Gezonde balans te vinden tussen werken en privé maar ook in wie en wat ik mijn kostbare tijd besteed. Vooral de mensen die je in je leven toe laat, zorg dat zij jouw kostbare tijd verdienen en respecteren.

    Doe de dingen die je graag wil doen en geniet.

    Stel niet uit tot later want wat als later eerder komt.. dan ben je te laat.
    Ik haat te laat komen.

    Volg mij op Instagram:
    Volg mij op Threads

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Even klaar mee

    Even klaar mee! Al weken ben ik moe, intens moe. Ik word niet eens wakker van de wekker (nu kan dat ook komen omdat ik vrij zware pijnmedicatie inneem en werkelijk als een blok in slaap val binnen 5 minuten) maar de wekker hoor ik niet meer. Pas wanneer mijn man mij zachtjes aanraakt kom ik terug uit een donkere rustige zone waarin er niets maar dan ook niets belangrijk is en ik niets van mee krijg.

    Daar gaan we weer

    Het is natuurlijk allemaal ook logisch, ik heb een mega zware operatie pas achter de rug en dan kom je nu tot de conclusie dat je van de 2 problemen slechts 1 hebt opgelost en de ander waarschijnlijk verergert is. Alles duurt en kost tijd dus ook nu weer tijd wat wegsijpelt in afwachting tot je terug kunt komen. Met in je achterhoofd de wetenschap dat er grote kans (ja ja ik blijf optimistisch) weer een operatie gaat volgen. Ik ben er echt even klaar mee.

    Maar niet alleen mijn sores natuurlijk!

    BAM .. je moet je bed uit, ons jongste kind heeft ’s morgens vroeg nog periode examens van de Hogeschool, hop koffie, ontbijt, en mijn klanten wachten. Tot voor kort stond ik altijd direct aan als ik wakker werd. Tot grote ergernis van mijn lieve echtgenoot want die heeft het liefst dat ik mijn mond dicht hou en stil zit tot hij een tweede kop koffie op heeft en mijn energie aan kan. Of althans hij zich er een beetje op kan voorbereiden.

    Hoofd als kokosnoot

    De afgelopen paar weken sta ik uit merk ik. Mijn hoofd voelt als een tja waar kan je dit mee vergelijken? Een kokosnoot? Harde schaal en dan hoop zacht materiaal en vocht van binnen maar niet iets waarvan je denkt dat het je veel nut zal brengen.

    Mijn moeder en ik hebben zo’n schattig strand hokje voor het zomerseizoen wat natuurlijk geweldig is omdat je daar je stoelen & handdoeken etc. kunt laten staan.
    Zegge en schrijven zijn wij vanaf 1 mei nog maar 3x geweest.
    Alle keren dat het een beetje schier weer was dan raad je het al, was mijn agenda vol.

    Sinds kort ben ik er even klaar mee.

    Ik heb mijn agenda voor de komende maanden compleet omgegooid. Vanaf 1 augustus boek ik klanten alleen op dinsdag in en houdt de donderdag als reserve maar voor de maand juli en augustus heb ik bij zowel mijn man als mijzelf in de agenda een paar dagen geblokt met de tekst “NU even NIETS”.

    Een oud-collega van mij deed dit ook altijd. Gewoon een aantal dagen in de maand een groot kruis doorheen. Nu even niets.. die dag ga je doen wat je zelf wil doen en als dat betekent dat je gewoon niets gaat doen dan is dat helemaal oké.

    De koek is op

    De koek is soms even op en we racen maar door, we staan altijd aan en niets is te gek maar er komt een punt dat je het echt even zat bent. Dit hoort ook bij het leven, stil staan bij jezelf, wat heb je nodig en goed voor jezelf zorgen.

    Iedereen heeft het altijd druk en gaat maar door. Sta eens een momentje stil en vertel eens eerlijk. Heb jij ook het gevoel dat voordat je het weet er weer een week/maand voorbij is?

    Mijn breekpunt

    Ik moet gewoon bij mij zelf ook erkennen dat ik moe ben, dat ik verdrietig ben, dat ik ook wel bang ben. Doorgaan en doorgaan heeft geen zin. Het voelde de afgelopen weken alsof ik door de hele wereld en iedereen om mij heen in de steek gelaten werd maar degene die mij echt in de steek liet ben ik zelf.

    Ik heb weer te veel verwachtingen naar anderen omdat ik zelf zo in elkaar zit en daar doe ik mijzelf verdriet mee aan.
    Verandering in mijn leven is belangrijk, ik ga weer terug naar mijn eigen basis en erken dat ook hele sterke mensen wel eens breken.
    This is my breaking point..

    Sta ik weer aan

    Jullie kunnen het vast wel raden maar ik heb deze column geschreven tussen mijn 1e en mijn 2e kopje koffie, ik heb een hoop te doen vandaag. Heel veel plannen, nieuwe ideeën en ik gooi het allemaal over een andere boeg. Vandaag mag het want morgen heb ik een “vrije dag”. Mijn man kijkt al met een schuin oog naar mij en zet gauw zijn koptelefoon met muziek aan op zijn hoofd want het duurt niet lang meer dan sta ik weer aan.


    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website