Chocolates

Life is like a box of chocolates
You never know what you’re gonna get

Tag: geluk

  • Universum fijne kerst

    Elk jaar ga ik met vriendinnen kerstshoppen in Oberhausen bij winkelcentrum Centro en uiteraard als het donker wordt gaan we de Kerstmarkt op. Augustus is de tijd dat we een datum prikken, plannen wie er allemaal mee gaan en het hotel boeken. Dat brengt mij terug op 2 jaar geleden en ik krijg weer kippenvel.

    Er is meer dan wij zien (Universum)

    Ik ben er zelf van overtuigd dat er veel meer is dan wij allemaal kunnen zien en denken. Dat er een energie van elders ons helpt en soms probeert te sturen. Met mijn Reiki behandelingen ervaar ik natuurlijk al veel van energie van elders, het Universum, ik voel – zie en hoor dingen maar sommige gebeurtenissen bevestigen voor mij ook vaak het gevoel dat we “geholpen” worden.

    Weekend Oberhausen Kerstmarkt

    2 jaar geleden ben ik een weekend weggeweest met een aantal vriendinnen naar de kerstmarkt in Oberhausen. Super gezellig incl. overnachten zodat wij uitgerust konden shoppen, sjokken en rondneuzen. En gezellig werd het! Vol glühwein met rum en overal op de kerstmarkt eten bestellen, wat we heerlijk gingen delen zodat we alles konden proeven. Heerlijk kneuterige kersthuisjes met verlichting en prachtige kerst items van hout en glas, je kijkt je ogen uit.

    In ons hotel hebben we nog gezellig wat cocktails gedronken en gelachen want gooi 5 meiden bij elkaar en een klein beetje drank dan ontstaat er een compleet nieuw woordenboek en zijn de Tena ladies niet aan te slepen.

    De Spijt nacht

    We gaan heel bewust met een overnachting want we kennen ons zelf inmiddels beter dan goed. De 1e dag is bij alles “nah laat maar”, “Nah heb ik niet nodig” of “Nah te duur”. Dan ga je op weg naar huis en dan ongelooflijk veel spijt dat je het niet toch gekocht hebt.

    De overnachting is dus een bewuste “Spijt nacht” zodat je de volgende dag in de herkansing al die spullen alsnog kunt gaan kopen.

    De volgende dag

    De volgende ochtend zaten we allemaal een klein beetje duf aan het ontbijt maar daarna met nieuwe energie op naar het winkelcentrum Centro. Prachtig overdekt en schitterend versiert. De groep fladderde een beetje uit elkaar zodat iedereen zijn eigen favoriete winkels kon bezoeken om vervolgens met tassen vol aankopen, lekker samen te gaan koffie drinken en lunchen.

    Aan het eind van de middag na in totaal 17km gelopen te hebben, vertrokken wij met zijn allen (tassen goed gevuld met alles wat we wilden kopen) weer richting Nederland. Ons meeting point en plek waar de anderen hun auto hadden laten staan was Eemnes, hotel de Witte Bergen.

    Het weer was omgeslagen

    Het weer was wat omgeslagen, we hadden miezer regen en mist. De mist hing in Duitsland nog hoog maar toen we Nederland binnen kwamen zakte deze steeds lager. Iedereen die mij kent weet dat ik steevast incl. Google Maps  gewoon verkeerd rij.

    Standaard en puur vanwege het feit dat ik flink kan kletsen (altijd) en niet altijd in de gaten heb dat het echt DEZE afslag is die Google Maps aangeeft. Ik neem dus altijd een afslag te laat omdat ik er gewoon voorbij rijd en dan is “Ohhhh daar hadden we er af gemoeten” een veel gehoorde uitspraak bij mij in de auto”
    Dit keer ging het iets anders.
    Ik nam een afslag te vroeg!

    Een afslag te vroeg dit keer

    We kwamen in dichte mist door een smal dorpje en de meiden waren al weer flink aan het plagen “ja hoor Cindy is weer verkeerd gereden”, “toeristische route Cin?”.

    Waarop ik antwoord: “Nee hoor meiden, dit is het Universum die ons behoedt voor een ongeluk die nu op de snelweg plaats vindt maar we gaan nu weer over op Google Maps” en we rijden weer richting de snelweg.”

    Allemaal nog een beetje grappend en grollend over mijn uitspraak. (ze lachten mij zoals altijd hard uit).

    Waarom ik dit zo zei, ik heb geen idee het floepte er gewoon uit. We draaien de snelweg weer op en op dat moment zien wij een chaos van auto’s en onderdelen. Een auto ligt in een greppel, een op zijn kop en nog 2 of 3 in elkaar. De hulp diensten waren er nog niet, mensen stonden buiten hun auto te bellen.

    Dit ongeluk was werkelijk net hiervoor gebeurd en als wij (dankzij het universum) die afslag niet hadden genomen voor een kleine toeristische tour dan hadden wij hier misschien tussen gezeten.

    We hebben de rest van de weg met kippenvel in stilte met tranen over onze wangen verder gereden.
    Universum dank je wel voor de bescherming en een fijne kerst.

    Volg mij op Instagram:
    Volg mij op Threads

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Even klaar mee

    Even klaar mee! Al weken ben ik moe, intens moe. Ik word niet eens wakker van de wekker (nu kan dat ook komen omdat ik vrij zware pijnmedicatie inneem en werkelijk als een blok in slaap val binnen 5 minuten) maar de wekker hoor ik niet meer. Pas wanneer mijn man mij zachtjes aanraakt kom ik terug uit een donkere rustige zone waarin er niets maar dan ook niets belangrijk is en ik niets van mee krijg.

    Daar gaan we weer

    Het is natuurlijk allemaal ook logisch, ik heb een mega zware operatie pas achter de rug en dan kom je nu tot de conclusie dat je van de 2 problemen slechts 1 hebt opgelost en de ander waarschijnlijk verergert is. Alles duurt en kost tijd dus ook nu weer tijd wat wegsijpelt in afwachting tot je terug kunt komen. Met in je achterhoofd de wetenschap dat er grote kans (ja ja ik blijf optimistisch) weer een operatie gaat volgen. Ik ben er echt even klaar mee.

    Maar niet alleen mijn sores natuurlijk!

    BAM .. je moet je bed uit, ons jongste kind heeft ’s morgens vroeg nog periode examens van de Hogeschool, hop koffie, ontbijt, en mijn klanten wachten. Tot voor kort stond ik altijd direct aan als ik wakker werd. Tot grote ergernis van mijn lieve echtgenoot want die heeft het liefst dat ik mijn mond dicht hou en stil zit tot hij een tweede kop koffie op heeft en mijn energie aan kan. Of althans hij zich er een beetje op kan voorbereiden.

    Hoofd als kokosnoot

    De afgelopen paar weken sta ik uit merk ik. Mijn hoofd voelt als een tja waar kan je dit mee vergelijken? Een kokosnoot? Harde schaal en dan hoop zacht materiaal en vocht van binnen maar niet iets waarvan je denkt dat het je veel nut zal brengen.

    Mijn moeder en ik hebben zo’n schattig strand hokje voor het zomerseizoen wat natuurlijk geweldig is omdat je daar je stoelen & handdoeken etc. kunt laten staan.
    Zegge en schrijven zijn wij vanaf 1 mei nog maar 3x geweest.
    Alle keren dat het een beetje schier weer was dan raad je het al, was mijn agenda vol.

    Sinds kort ben ik er even klaar mee.

    Ik heb mijn agenda voor de komende maanden compleet omgegooid. Vanaf 1 augustus boek ik klanten alleen op dinsdag in en houdt de donderdag als reserve maar voor de maand juli en augustus heb ik bij zowel mijn man als mijzelf in de agenda een paar dagen geblokt met de tekst “NU even NIETS”.

    Een oud-collega van mij deed dit ook altijd. Gewoon een aantal dagen in de maand een groot kruis doorheen. Nu even niets.. die dag ga je doen wat je zelf wil doen en als dat betekent dat je gewoon niets gaat doen dan is dat helemaal oké.

    De koek is op

    De koek is soms even op en we racen maar door, we staan altijd aan en niets is te gek maar er komt een punt dat je het echt even zat bent. Dit hoort ook bij het leven, stil staan bij jezelf, wat heb je nodig en goed voor jezelf zorgen.

    Iedereen heeft het altijd druk en gaat maar door. Sta eens een momentje stil en vertel eens eerlijk. Heb jij ook het gevoel dat voordat je het weet er weer een week/maand voorbij is?

    Mijn breekpunt

    Ik moet gewoon bij mij zelf ook erkennen dat ik moe ben, dat ik verdrietig ben, dat ik ook wel bang ben. Doorgaan en doorgaan heeft geen zin. Het voelde de afgelopen weken alsof ik door de hele wereld en iedereen om mij heen in de steek gelaten werd maar degene die mij echt in de steek liet ben ik zelf.

    Ik heb weer te veel verwachtingen naar anderen omdat ik zelf zo in elkaar zit en daar doe ik mijzelf verdriet mee aan.
    Verandering in mijn leven is belangrijk, ik ga weer terug naar mijn eigen basis en erken dat ook hele sterke mensen wel eens breken.
    This is my breaking point..

    Sta ik weer aan

    Jullie kunnen het vast wel raden maar ik heb deze column geschreven tussen mijn 1e en mijn 2e kopje koffie, ik heb een hoop te doen vandaag. Heel veel plannen, nieuwe ideeën en ik gooi het allemaal over een andere boeg. Vandaag mag het want morgen heb ik een “vrije dag”. Mijn man kijkt al met een schuin oog naar mij en zet gauw zijn koptelefoon met muziek aan op zijn hoofd want het duurt niet lang meer dan sta ik weer aan.


    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Het leven lacht en huilt

    Het leven lacht en huilt. Hoe bizar kan het leven soms lopen. Zo ben je gelukkig, je bent getrouwd, gezonde kinderen en klein kinderen en het volgende moment overkomt je iets of word je ziek. Elk huisje heeft zijn kruisje toch?

    4 jaar geleden werd ik “ziek”, ik kreeg steeds een rare pijn in mijn borstkas en buik. Zoals het “hoort” is het dan een kwestie van niet piepen en doorgaan, gaat wel weer over voordat je een jongetje wordt. Was het een van je kinderen geweest dan had je direct bij de huisarts gezeten maar nee, niet voor jezelf. Ik wilde geen “zeurpiet” zijn en vooral niet te snel bij de huisarts aankloppen want stel je eens voor dat het iets stompzinnigs is.. toch?

    Met de maanden werd de pijn erger en ging van level 2-4 op een schaal van 0 tot 10 naar een level 7-10 en dat 24 uur per dag, dag in dag uit. Dit was niet meer te overzien en niet meer te behappen.

    Je leven komt tot stilstand want negeren en functioneren lukt niet meer. De artsen weten het niet zo goed en ik kreeg het ene onderzoek na de andere. Niemand die zich kan voorstellen hoe het voelt en wat je voelt en ook voor het thuisfront was dit heel frustrerend. Ze zien dat ik pijn hebt maar kunnen niets, ik probeerde zo gezellig en leuk mogelijk als maar kon, te doen want iemand tot last zijn is een no-go

    De hel waarin je terecht komt als gezin

    Tot die ene nacht 3 jaar geleden deze maand .. De nacht waarop ik in bed tegen mijn man aan lig. In een foetus houding om de pijn een beetje op te vangen en hij zijn armen om mij heen heeft. “Lieverd” zeg ik tegen hem, “Ik wil niet dood maar zo.. zo wil ik niet leven, ik wil een gesprek in het ziekenhuis om te praten over euthanasie”.

    We hebben beiden die nacht verschrikkelijk gehuild en hij heeft mij zo goed als het kon stevig vastgehouden.

    De artsen in het ziekenhuis zijn zich net als mijn echtgenoot kapot geschrokken en er werden 3 trajecten uitgezet om te achterhalen wat mij mankeerde en zo goed als maar kon de pijnen te onderdrukken.

    De medicatie die ik van de pijnpoli kreeg hebben ongelooflijk veel hilarische momenten opgeleverd naast het verdriet. Ik heb een paar maanden geleefd in een wereld tussen de werkelijkheid en die van Peter Pan Neverland.

    Toeval bestaat niet!

    Toeval bestaat niet roepen wij altijd. Als laatste optie stond een kijkoperatie ingepland. Daar lig ik met mijn ok jasje aan op de tafel en de arts die mij zou opereren was weggeroepen. De vervangende arts krijgt van mij nog een keer een uitleg van mijn pijn en de plek. Wat blijkt, hij heeft in heel zijn carrière 1 patiënt gehad met soort gelijke klachten. Een zeldzame ziekte met helaas geen genezing maar wel iets beter gerichte pijnbestrijding. De week erna konden ze de diagnose stellen.

    Mijn leven lacht inmiddels weer maar het is soms lastig met deze ziekte om te gaan. De pijnlevels zijn nog steeds hoog, de vooruitzichten niet zo gunstig. 
    Voor de buitenwereld ben ik nog steeds die lachebek, die spring in het veld en bezige bijtje maar wat men niet ziet is dat mijn leven ’s avonds vaak huilt.

    Ik ben dankbaar voor de kracht die ik had om mijn “niet meer willen leven” wens te hebben uitgesproken want dat is de reden waarom ik er nu nog ben en toch kan lachen.

    Oordeel niet te snel over anderen want het leven lacht en huilt. Je weet niet welk drama er achter hun voordeur schuilt


    Update: In mijn volgende column vertel ik meer over het proces na de diagnose .. Het is weer heel actueel op dit moment omdat de pijn weer terugkomt en ik weer in de vooravond van een nieuwe operatie sta.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website