Life is like a box of chocolates
You never know what you’re gonna get

Tag: gezin

  • Mama gaat flippen

    Mama gaat flippen. Vroeger zei ik nog wel eens voor de grap tegen mijn zoon als hij riep “ik ben moe…” “dan moet je zorgen dat je Pa wordt” maar naar mate je ouder wordt wil je niet dat die grap waarheid wordt. Althans, dat wil je wel maar niet te vroeg.

    Zo werden wij blij verrast door onze dochter dat ze zwanger was geworden terwijl dit nog niet de bedoeling was. Ze studeerde nog en had eigenlijk net 4 maanden “verkering” of hoe je het ook wil noemen met de “Pa in spe”. Ik herinner mij dit gesprek nog als de dag van gister, ik stond in haar kamer voor het raam, ze was dat weekend met haar broertje even een weekendje thuis.

    Haar broertje als veiligheid schild

    Ze had haar broertje als back-up meegenomen omdat ze het idee had dat ik wel eens zou kunnen gaan flippen. Dat klopt ergens wel, van binnen was ik aan het flippen en zo voor het raam naar buiten starend schoten mijn gedachten duizend kanten op. Mijn hemel, zwanger, ze was nog jong. Ze studeerde nog, nah zo jong is ze dan ook niet, dat had natuurlijk veel erger gekund. Ze was 21 en we kennen ook wel iemand die op haar 14e zwanger geworden was en gelukkig is mijn dochter dan nog 21. De vader, hoe gaan ze dit doen samen, haar studie, wat nu?

    Ik kijk haar aan..

    Ik kijk mijn dochter aan en ik zeg ook gewoon doodeerlijk dat mijn gedachten alle kanten opgaan, ik heel blij voor haar ben maar het ook wel een beetje moeilijk vindt. Dat mijn emoties van links naar rechts schieten. De verwachtte “mijn moeder gaat flippen” bleef gelukkig uit.
    Verbazingwekkend rustig was ik eigenlijk al zeg ik het zelf. Ik vertel haar dat we het beste even naar beneden kunnen gaan en het Marc kunnen vertellen.

    Zogezegd zo gedaan, mijn dochter komt beneden en gooit er meteen uit; “Marc ik zal het maar meteen zeggen, Ik ben zwanger”. Marc staat op en loopt naar haar toe, pakt haar beet en geeft een dikke knuffel. “Gefeliciteerd,.. daar ga ik van uit toch?”

    Het ijs is gebroken

    Het ijs is gebroken en de gekke “mama gaat flippen situatie is meteen van de baan..
    Inmiddels zijn we nog een klein kind verder en stik gelukkig natuurlijk met al dit mooie spul.

    Maar mijn dochter heeft er wel een handje van om haar moeder te willen laten flippen. Ik kreeg op een dag van mijn toenmalige beste vriendin een screenshot van mijn dochter haar Instagram waarop zij een selfie had gepost met haar nieuwste tattoo. Een megagrote vlinder op haar keel. Prachtig maar liever bij een ander waren mijn 1e gedachtes. Mijn vriendin schreef erbij, je bent gewaarschuwd want de bijbehorende tekst was “Deze foto ga ik zo naar mijn moeder sturen.. Het was leuk jullie allemaal te hebben gekend”, kortom mijn moeder gaat flippen.

    Wauw prachtig

    Ik had de app van mijn vriendin nog niet gelezen en hoppa .. daar kwam de foto van mijn dochter. “Kijk mam”.. Maar in plaats van dat mama ging flippen stuurde ik terug “Wauw lieverd, hij is prachtig”

    Die had ze niet zien aankomen. Mama heeft geleerd, gaat niet meer zo snel flippen of deed ik dat alleen maar in haar gedachten?

    Mama laat het gewoon los, het is hun leven

    Mijn dochter is inmiddels 28, heeft zelf 2 kinderen en nog steeds weet zij ons scherp te houden. Ze is niet (meer) zo bezig met Social Media, we horen soms dagen niets van haar maar ALS ze dan belt of een app stuurt is vaak wel onze 1e gedachte “Oh jee”

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website

  • Het leven lacht en huilt

    Het leven lacht en huilt. Hoe bizar kan het leven soms lopen. Zo ben je gelukkig, je bent getrouwd, gezonde kinderen en klein kinderen en het volgende moment overkomt je iets of word je ziek. Elk huisje heeft zijn kruisje toch?

    4 jaar geleden werd ik “ziek”, ik kreeg steeds een rare pijn in mijn borstkas en buik. Zoals het “hoort” is het dan een kwestie van niet piepen en doorgaan, gaat wel weer over voordat je een jongetje wordt. Was het een van je kinderen geweest dan had je direct bij de huisarts gezeten maar nee, niet voor jezelf. Ik wilde geen “zeurpiet” zijn en vooral niet te snel bij de huisarts aankloppen want stel je eens voor dat het iets stompzinnigs is.. toch?

    Met de maanden werd de pijn erger en ging van level 2-4 op een schaal van 0 tot 10 naar een level 7-10 en dat 24 uur per dag, dag in dag uit. Dit was niet meer te overzien en niet meer te behappen.

    Je leven komt tot stilstand want negeren en functioneren lukt niet meer. De artsen weten het niet zo goed en ik kreeg het ene onderzoek na de andere. Niemand die zich kan voorstellen hoe het voelt en wat je voelt en ook voor het thuisfront was dit heel frustrerend. Ze zien dat ik pijn hebt maar kunnen niets, ik probeerde zo gezellig en leuk mogelijk als maar kon, te doen want iemand tot last zijn is een no-go

    De hel waarin je terecht komt als gezin

    Tot die ene nacht 3 jaar geleden deze maand .. De nacht waarop ik in bed tegen mijn man aan lig. In een foetus houding om de pijn een beetje op te vangen en hij zijn armen om mij heen heeft. “Lieverd” zeg ik tegen hem, “Ik wil niet dood maar zo.. zo wil ik niet leven, ik wil een gesprek in het ziekenhuis om te praten over euthanasie”.

    We hebben beiden die nacht verschrikkelijk gehuild en hij heeft mij zo goed als het kon stevig vastgehouden.

    De artsen in het ziekenhuis zijn zich net als mijn echtgenoot kapot geschrokken en er werden 3 trajecten uitgezet om te achterhalen wat mij mankeerde en zo goed als maar kon de pijnen te onderdrukken.

    De medicatie die ik van de pijnpoli kreeg hebben ongelooflijk veel hilarische momenten opgeleverd naast het verdriet. Ik heb een paar maanden geleefd in een wereld tussen de werkelijkheid en die van Peter Pan Neverland.

    Toeval bestaat niet!

    Toeval bestaat niet roepen wij altijd. Als laatste optie stond een kijkoperatie ingepland. Daar lig ik met mijn ok jasje aan op de tafel en de arts die mij zou opereren was weggeroepen. De vervangende arts krijgt van mij nog een keer een uitleg van mijn pijn en de plek. Wat blijkt, hij heeft in heel zijn carrière 1 patiënt gehad met soort gelijke klachten. Een zeldzame ziekte met helaas geen genezing maar wel iets beter gerichte pijnbestrijding. De week erna konden ze de diagnose stellen.

    Mijn leven lacht inmiddels weer maar het is soms lastig met deze ziekte om te gaan. De pijnlevels zijn nog steeds hoog, de vooruitzichten niet zo gunstig. 
    Voor de buitenwereld ben ik nog steeds die lachebek, die spring in het veld en bezige bijtje maar wat men niet ziet is dat mijn leven ’s avonds vaak huilt.

    Ik ben dankbaar voor de kracht die ik had om mijn “niet meer willen leven” wens te hebben uitgesproken want dat is de reden waarom ik er nu nog ben en toch kan lachen.

    Oordeel niet te snel over anderen want het leven lacht en huilt. Je weet niet welk drama er achter hun voordeur schuilt


    Update: In mijn volgende column vertel ik meer over het proces na de diagnose .. Het is weer heel actueel op dit moment omdat de pijn weer terugkomt en ik weer in de vooravond van een nieuwe operatie sta.

    Volg mij op Instagram:

    Lees al mijn columns op mijn website