Bibberende knieën. Ik schreef deze column 6 nachtjes voordat ik voor de eerste keer geopereerd ging worden aan mijn borstbeen, jullie gaan dus even mee terug in de tijd naar 1 september 2023.
Voor jullie woorden om te lezen en voor mij een mega reusachtige donderwolk die boven mijn hoofd hangt en mij bibberende knieën en een misselijk makend wee gevoel in mijn buik geeft.
Al maanden sta ik op de wachtlijst en is alles oké en prima omdat het nog zo lekker ver weg is. Minimaal zo’n 6 maanden hadden ze gezegd want mensen komen van alle buurlanden om ons heen naar deze ene arts in dit ziekenhuis voor deze operatie. Er is namelijk in heel Europa maar 1 arts die deze operatie uitvoert.
Dan komt dat bericht
Dan in eens .. dan krijg je bericht dat je aan de beurt bent. Blijdschap en angst mengen zich samen. Gek he dat je dan door een datum in eens overspoeld kan raken door alle soorten emotie die je maar kent of misschien niet kent.
Ik heb een zeldzame ziekte die extreme pijnen veroorzaakt en de artsen niet weten wat ze er mee of tegen kunnen doen. Ruim een jaar lang elke 12 weken een injectie in mijn borstbeen met Lidocaïne en Corticosteroïden hebben de pijn lichter gemaakt. Zo wilde ik vorig voorjaar niet meer leven vanwege 24/7 elke dag pijn levels 7-10 op een schaal van 0 tot 10.
Het voortraject van injecties
Deze afschuwelijke injecties zorgden er in elk geval voor dat mijn dagen weer dragelijker werden en ik weer het een en ander kon gaan doen. Ik ben een bezig bijtje en zit niet graag stil. Overdag ben ik dan ook 2-3 dagen in de week met mijn salon in de weer waar ik ook echt heel blij en gelukkig van word.
Wat niemand buiten mijn inner cirkel weet en wat iedereen op “fakebook” dan ook niet leest en ziet zijn de avonden. De avonden waarbij ik met extra pijn medicatie op de bank lig met mijn hoofd op mijn man zijn buik. In elkaar gedoken van de pijn en geen energie of puf om iets te gaan doen. Ademhalen doet zelfs zeer en elke beweging voel ik.
Helaas hebben de injecties bij mij niet het gehoopte resultaat en hebben wij begin dit jaar contact op genomen met de enige arts in heel Europa die opereert, iets wat ik eigenlijk hoopte te voorkomen is toch waar we voor gaan. Deze arts zal het onderste stukje van mijn borstbeen wegzagen en alleen al bij het idee beginnen die knieën weer te bibberen en komt dat gevoel weer omhoog.
Hoe je ergens tegen opziet en naar uit kijkt
Ik zie er vreselijk tegen op maar gek genoeg kijk ik er ook naar uit. Althans naar de periode zo twee of drie weken na de operatie, als het voorbij is.
We zijn gewaarschuwd dat de eerste 2-3 weken helse pijn zal geven omdat zowel je buikvlies los gemaakt moet worden en er allerlei spieren en zenuwen opzij gelegd- verschoven moeten worden.
Ik kijk uit naar de periode als de pijn van de operatie weg is en hopelijk kan ik na de 6 weken herstel tijd mijn leven weer normaal leiden in plaats van lijden.
In het vooruitzicht om weer te kunnen paardrijden, weer een avond te kunnen dansen, zingen lachen en springen. Naar een periode waarin ik weer kan sporten en weer volop met alles mee kan doen zonder rekening te houden met 1-2 dagen herstel na kleine inspanning. Naar een leven zonder 24 uur per dag helse pijn. Hoe fijn zou dat zijn.
Zo heeft elk huisje zijn kruisje en laat je niet misleiden dat het bij een ander altijd rozengeur en maneschijn is.
UPDATE:
We zijn nu 1.5 jaar na deze operatie. De pijn was gezakt tot een 2-3 level maar helaas met een maand of 8 begon hij weer te stijgen waardoor er een borstverkleiningsoperatie ingepland werd voor sept. 2024. Dit zodat ik zo min mogelijk een BH hoef te dragen. De onderste rand van (elke) bh geeft druk op de ribben en dat triggert de pijn, echter waren mijn borsten te zwaar om zonder bh te gaan.
Ook nu een half jaar na de borstverkleining gaat de pijn weer omhoog en zitten we weer in de wachtkamer van dr. Brussel, de chirurg.
Lees al mijn columns op mijn website