Even klaar mee! Al weken ben ik moe, intens moe. Ik word niet eens wakker van de wekker (nu kan dat ook komen omdat ik vrij zware pijnmedicatie inneem en werkelijk als een blok in slaap val binnen 5 minuten) maar de wekker hoor ik niet meer. Pas wanneer mijn man mij zachtjes aanraakt kom ik terug uit een donkere rustige zone waarin er niets maar dan ook niets belangrijk is en ik niets van mee krijg.

Daar gaan we weer

Het is natuurlijk allemaal ook logisch, ik heb een mega zware operatie pas achter de rug en dan kom je nu tot de conclusie dat je van de 2 problemen slechts 1 hebt opgelost en de ander waarschijnlijk verergert is. Alles duurt en kost tijd dus ook nu weer tijd wat wegsijpelt in afwachting tot je terug kunt komen. Met in je achterhoofd de wetenschap dat er grote kans (ja ja ik blijf optimistisch) weer een operatie gaat volgen. Ik ben er echt even klaar mee.

Maar niet alleen mijn sores natuurlijk!

BAM .. je moet je bed uit, ons jongste kind heeft ’s morgens vroeg nog periode examens van de Hogeschool, hop koffie, ontbijt, en mijn klanten wachten. Tot voor kort stond ik altijd direct aan als ik wakker werd. Tot grote ergernis van mijn lieve echtgenoot want die heeft het liefst dat ik mijn mond dicht hou en stil zit tot hij een tweede kop koffie op heeft en mijn energie aan kan. Of althans hij zich er een beetje op kan voorbereiden.

Hoofd als kokosnoot

De afgelopen paar weken sta ik uit merk ik. Mijn hoofd voelt als een tja waar kan je dit mee vergelijken? Een kokosnoot? Harde schaal en dan hoop zacht materiaal en vocht van binnen maar niet iets waarvan je denkt dat het je veel nut zal brengen.

Mijn moeder en ik hebben zo’n schattig strand hokje voor het zomerseizoen wat natuurlijk geweldig is omdat je daar je stoelen & handdoeken etc. kunt laten staan.
Zegge en schrijven zijn wij vanaf 1 mei nog maar 3x geweest.
Alle keren dat het een beetje schier weer was dan raad je het al, was mijn agenda vol.

Sinds kort ben ik er even klaar mee.

Ik heb mijn agenda voor de komende maanden compleet omgegooid. Vanaf 1 augustus boek ik klanten alleen op dinsdag in en houdt de donderdag als reserve maar voor de maand juli en augustus heb ik bij zowel mijn man als mijzelf in de agenda een paar dagen geblokt met de tekst “NU even NIETS”.

Een oud-collega van mij deed dit ook altijd. Gewoon een aantal dagen in de maand een groot kruis doorheen. Nu even niets.. die dag ga je doen wat je zelf wil doen en als dat betekent dat je gewoon niets gaat doen dan is dat helemaal oké.

De koek is op

De koek is soms even op en we racen maar door, we staan altijd aan en niets is te gek maar er komt een punt dat je het echt even zat bent. Dit hoort ook bij het leven, stil staan bij jezelf, wat heb je nodig en goed voor jezelf zorgen.

Iedereen heeft het altijd druk en gaat maar door. Sta eens een momentje stil en vertel eens eerlijk. Heb jij ook het gevoel dat voordat je het weet er weer een week/maand voorbij is?

Mijn breekpunt

Ik moet gewoon bij mij zelf ook erkennen dat ik moe ben, dat ik verdrietig ben, dat ik ook wel bang ben. Doorgaan en doorgaan heeft geen zin. Het voelde de afgelopen weken alsof ik door de hele wereld en iedereen om mij heen in de steek gelaten werd maar degene die mij echt in de steek liet ben ik zelf.

Ik heb weer te veel verwachtingen naar anderen omdat ik zelf zo in elkaar zit en daar doe ik mijzelf verdriet mee aan.
Verandering in mijn leven is belangrijk, ik ga weer terug naar mijn eigen basis en erken dat ook hele sterke mensen wel eens breken.
This is my breaking point..

Sta ik weer aan

Jullie kunnen het vast wel raden maar ik heb deze column geschreven tussen mijn 1^e en mijn 2^e kopje koffie, ik heb een hoop te doen vandaag. Heel veel plannen, nieuwe ideeën en ik gooi het allemaal over een andere boeg. Vandaag mag het want morgen heb ik een “vrije dag”. Mijn man kijkt al met een schuin oog naar mij en zet gauw zijn koptelefoon met muziek aan op zijn hoofd want het duurt niet lang meer dan sta ik weer aan.

Volg mij op Instagram:

Lees al mijn columns op mijn website