Bemoei je met jezelf. Hebben jullie dat ook wel eens, momenten dat je je echt afvraagt waarom bemoeit iedereen zich altijd met een andermans leven terwijl hun eigen leven een complete chaos is? Het hoogste woord en vooral grote meningen over hoe het zou moeten en hoe je dingen anders zou moeten doen.

Een van de grootste levenslessen is denk ik wel dat er meer wegen naar Rome leiden, letterlijk en figuurlijk en dat jouw manier niet altijd de beste of de enige manier zou zijn. Iedereen heeft het recht om zijn of haar eigen fouten te maken want tja “fouten” maken is tenslotte waar je van leert in het leven.

Zijn het dan wel fouten? Of waren het dan gewoon heel waardevolle levenslessen?

Vervolgens gaat die bemoeienis nog veel dieper en word je tegenwoordig flink afgerekend op welke stelling je in neemt, ook als je geen stelling inneemt en dat vind ik echt een kwalijke zaak.

Er is zo veel ellende en geweld om ons heen qua oorlogen maar het blijft niet beperkt tot die oorlogsgebieden. Een grote groep mensen in ons eigen Nederland, een land waar we zogenaamd vreedzaam samen zouden leven. Een land waarin alle geloven, rassen, seksuele of politieke voorkeuren naast elkaar zouden moeten kunnen leven. Een multiculturele samenleving, ammehoela. De tolerantie in Nederland is in mijn ogen ver te zoeken.

De stemming wordt aardig grimmig vind ik. Mensen hebben behoorlijk heftige meningen over hoe een ander zou moeten denken en zouden moeten voelen. Als je niet ro-Palestina bent dan ben je dus pro-Israël of eigenlijk vindt men dat je dan tegen Palestina bent. Als je niet voor Ukraine bent dan ben je aanhanger van Poetin. Als je niet tegen Trump bent dan spoor je niet en ga zo maar door. Mensen houden van hokjes en stoppen je daar graag in ondanks dat ze zo hard schreeuwen dat we elkaar niet in hokjes zouden moeten stoppen.

Studenten die universiteitsgebouwen bezetten, vernielen en hiermee een statement willen maken voor hun mening en ideeën. Vanuit welke wereld keuren wij dit goed? Enorme schade die is aangericht onder het mom van hun meningsuiting mogen wij als belastingbetalende burgers voor opdraaien.

Moeten wij dit accepteren? Tot hoever zullen we hiermee gaan?

Waar zijn we gebleven met liefde voor de medemens .. respect voor elkaar en vooral acceptatie.
Acceptatie betekent namelijk niet alleen dat ik jou als wat je ook wil zijn accepteer maar ook dat je misschien een andere mening hebt, een andere cultuur, andere taal of godsdienst.
Maar mijn acceptatie van jou vraagt ook de acceptatie van mij zoals ik in mijn eigen unieke wijze ben.

Ik vind namelijk zelf dat niemand het recht heeft om andermans spullen te vernielen, niemand het recht heeft een anders leven te nemen of te verpesten, dat niemand het recht heeft een ander pijn en verdriet te doen.

En inderdaad, je begrijpt het heel goed, ik ben niet pro-Palestina, niet pro-Israël, niet pro-Ukraine en niet pro-Rusland maar ik ben ook niet tegen. Ik ben tegen geweld, dood, en ellende.

Laat alsjeblieft over de hele wereld, kinderen weer kinderen kunnen zijn, leef samen in liefde en respect. Accepteer dat we anders zijn en zie het mooie van elkaar. Leer, leef en heb lief

Als iedereen zich meer met zichzelf zou bemoeien, dat zou toch een toffe stap in de goede richting zijn en een WO3 helpen voorkomen.

Volg mij op Instagram:

Lees al mijn columns op mijn website